موضوع تعلق خاطر از زمان مطرح شدن تا به امروز توجهات زیادی را به خود جلب کرده است و دلیل این امر را می توان تاثیر تعلق خاطر بر شاخص های مختلف عملکرد فرد و سازمان دانست. کارکنان به صورت فردی به کار خود تعلق پیدا می کنند و "خود" شان را در نقش های شغلی بروز می دهند. با این وجود افراد در تعامل با محیط خود نگرش هایی را از همکاران خود دریافت می کنند و اطلاعاتی از آن به دست می آورند و به آن واکنش نشان می دهند. در سازمان هایی که ارتباطات ضعیف است و افراد نمی توانند به ابراز نظر بپردازند، اغلب دیده می شود که کارکنان حس بی ارزشی می کنند. بی میلی نسبت به اشتراک اطلاعات، بیان نظرات و ایجاد بازخور به طور بالقوه بر اعتماد کارکنان، روحیه و انگیزه آنها تاثیر گذار است. این پژوهش یک پژوهش پیمایشی با استراتژی همبستگی است که در آن به بررسی تاثیر سکوت کارکنان بر رابطه میان شخصیت کارکنان و تعلق خاطر آنان می پردازیم. با استفاده از پرسشنامه به جمع آوری داده های مورد نیاز پرداخته شده است و با استفاده از نرم افزار spss به بررسی صحت فرضیات مطرح شده پرداخته ایم. در نهایت نتیجه می گیریم در سازمان هایی که کارکنان سکوت اختیار می کنند افراد با شخصیت های وجدان گرا (وظیفه شناس) و برونگرا کمتر و در مقابل افراد دارای ویژگی شخصیتی روان نژندی، بیشتر، نسبت به زمانی که جو سکوت حاکم نباشد، تعلق خاطر پیدا می کنند.