نشان داده شده است که در سندروم کلستاز سطوح ترکیبات صفراوی از قبیل اسیدها، نمک های صفراوی و بیلی روبین بالارفته هم چنین سطوح میانجی های عصبی نظیر اپیوئیدها و دوپامین نیز تغییر می نماید. تحقیقات نشان می دهند که سیستم اپیوئیدی در تعدیل اضطراب دارای نقش می باشد. همچنین مطالعات نشان می دهند که سیستم اپیوئیدی نقش خود را در تعدیل رفتارهای شبه اضطرابی از طریق سیستم دوپامینی ایفا می نماید. در این تحقیق امکان تداخل سیستم های اپیوئیدی و دوپامینی بر رفتارهای شبه اضطرابی در موش های کلستاتیک مورد بررسی قرار گرفت. کلستاز به وسیله بستن دو طرفه مجرای صفراوی و سپس قطع آن در موش های نر نژاد ویستار ایجاد شد. داروها به صورت درون صفاقی تزریق شدند. از روش استاندارد ماز بعلاوه ای شکل مرتفع برای سنجش میزان سطوح اضطراب در حیوانات استفاده شد. داده ها نشان داد که 13 روز پس از کلستاز درصد زمان گذرانده در بازوی باز (open arm time%) و درصد ورود به بازوی باز (open arm entries%) افزایش یافت. تزریق درون صفاقی مقدار بی اثر مورفین (4 میلی گرم/کیلوگرم)، 10 روز پس از کلستاز نیز باعث افزایش oat% و oae% شد. تزریق درون صفاقی نالوکسان (4/0، 6/0 و 8/0 میلی گرم/کیلوگرم) در موش های 13 روز کلستاز شده باعث کاهش oat%و oae% شد. همچنین تزریق مقدار بی اثر نالوکسان (آنتاگونیست اپیوئیدی) (4/0 میلی گرم/کیلوگرم) قبل از تزریق یک مقدار بی اثر مورفین (4 میلی گرم/کیلوگرم)، 10 روز پس از کلستاز باعث کاهش oat% و oae% شد. کاربرد sch23390 (آنتاگونیست گیرنده 1d) (005/0، 01/0 و 02/0 میلی گرم/کیلوگرم) و سولپیراید (آنتاگونیست گیرنده 2d) (125/0 و 25/0 ،5/0 میلی گرم/کیلوگرم) نشان داد که تغییری در oat% و oae% مشاهده نشد، ولی در موش های کلستاتیک oat% و oae% کاهش یافت. کاربرد sch23390 (01/0 و 02/0 میلی گرم/کیلوگرم) و سولپیراید (5/0 میلی گرم/کیلوگرم) افزایش oat% و oae% را توسط مقدار بی اثر آپومورفین (آگونیست گیرنده 1d و 2d) (25/0 میلی گرم/کیلوگرم)، 10 روز پس از کلستاز کاهش داد. نتایج بدست آمده مشخص کرد که موش ها 13 روز پس از کلستاز رفتارهای شبه اضطراب زدا از خود نشان دادند. همچنین کاربرد مورفین و نالوکسان در موش های کلستاتیک نشان دهنده نقش سیستم اپیوئیدی در رفتارهای شبه اضطراب زدا می باشد. تأثیر کاربرد آپومورفین، sch23390 و سولپیراید در موش های کلستاتیک نیز مشخص کرد که این سیستم در رفتارهای شبه اضطرابی دارای نقش است. نتایج بیان کننده این است که احتمالاً تداخل سیستم های اپیوئیدرژیک و دوپامینرژیک (از طریق گیرنده های 1d و 2d) در رفتارهای شبه اضطرابی القاء شده توسط کلستاز دارای تأثیر می باشد.