چکیده: پیدایش شیوه های تازه ی روایت در دو قرن گذشته، موجب پیشرفت روزافزون علم روایت شناسی در دهه های اخیر شده است. از جمله این مباحث، مقوله ی زمان در روایت است. از آن جایی که روایت، زیرساخت داستان گویی در سینماست، و مبحث زمان و کارکرد آن یکی از سه اصل بنیادین شکل گیری پیرنگ های روایی است، مطالعه ی حاضر به بررسی مفهوم زمان در الگوی فیلمنامه نویسی مدرن پرداخته است. سپس چگونگی ساز و کار زمان در شکل گیری روایت های سینمایی و سیر تحولی آن در گذر از روایت های سینمایی کلاسیک تا شکل گیری پیرنگ های روایی پیچیده تر در روایت های مدرن و پست مدرن را مورد بحث و بررسی قرار داده است، و از این رهگذر با شرح و بسط مفهوم زمان و چگونگی به کارگیری آن در روایت های سینمایی نوین، سعی در شناساندن الگوهای روایی موثر در سینمای امروز ایران و جهان، همسو با دگرگونی های انسان معاصر و تعاریف تازه ی او از مقوله ی زمان، را داشته است. روش تحقیق این پژوهش مبتنی بر روش توصیفی (تحلیلی) است. نتایج اصلی تحقیق حاضر عبارت است از؛ درک مفهوم و کارکرد زمان در نظریه روایت، که به فیلمنامه نویسان و فیلمسازان عرصه سینما در یافتن ساختارهای دراماتیک جذاب و تأثیر گذار یاری خواهد رساند. بدین ترتیب موسسات آموزش عالی در رشته های سینما و تئاتر می توانند از نتایج این پژوهش بهره مند گردند. واژگان کلیدی: زمان، روایت، زمان روایی، پیرنگ داستانی، فیلمنامه، ایران، جهان