هدف: گروه درمانی به معنای کاربرد روشهای روان درمانی بر روی گروه به منظور بهره گیری از تأثیر متقابل اعضای گروه بر هم دیگر است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی گروه درمانی به شیوه روان تحلیلی بر روی تغییر سبک های دلبستگی و میزان تاب آوری معتادین زن مراکز dic انجام شد. روش مطالعه: پژوهش نیمه تجربی حاضر با طرح گروه شاهد با پیش آزمون، پس آزمون و کارآزمایی بالینی می باشد. جامعه پژوهش شامل کلیه ی زنان معتاد مراکز dic مشهد در سه ماهه اول سال 1392 می باشد. از این جامعه تعداد 30 نفر انتخاب و به طور کاملاً تصادفی به دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند، که گروه آزمایش درمان گروهی به شیوه روان تحلیلی دریافت کرد و گروه گواه در لیست انتظار جهت مقایسه قرار گرفت. در این پژوهش از دو پرسشنامه سبکهای دلبستگی کولینز و رید و پرسشنامه تاب آوری کانر ـ دایویدسون استفاده شد و داده ها با روش کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها حاکی از این است که در مولفه ی تاب آوری بین دو گروه در پیش آزمون تفاوتی وجود ندارد ولی در پس آزمون بین دو گروه تفاوت معناداری دیده شد. در مولفه ی دلبستگی نیز بین دو گروه در پیش آزمون تفاوتی وجود نداشت ولی در پس آزمون بین دو گروه تفاوت معناداری وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: گروه درمانی به شیوه روان تحلیلی بر روی تغییر سبک های دلبستگی و میزان تاب آوری معتادین زن مراکز dic اثربخش است که این خود نشان از تبادل انتقال بین اعضا و گروه می باشد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه ی رویکرد معنوی – مذهبی و مداخله یوگا بر سلامت روان زنان بود.طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون – پس آزمون است. جامعه آماری این پژوهش زنان بین سنین 20 تا 30 سال بودند. نمونه ای از زنان شهر مشهد به شیوه هدفمند انتخاب و به شیوه ی تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ی سلامت روان(ghq) بود. گروه درمانی ها در 10 جلسه 1ساعتی و به صورت هفته ای به دو شیوه معنوی- مذهبی و یوگا برگزار شد. یافته ها نشان داد که سلامت روان زنانی که مداخله معنوی-مذهبی و یوگا را دریافت کرده بودند، افزایش یافته و در سلامت روان بهبود حاصل شده بود. از طرفی اثربخشی گروه درمانی معنوی-مذهبی نسبت به یوگا در افزایش سلامت روان بیشتر بوده است.