زهد را که ترک ماسوی الله به شیوه های مختلف است درهر یک از ادیان ومذاهب، دارای خاستگاهی است که درمتن وبطن این ادیان نهفته است.درنهج البلاغه ودرآیین های بودا وجین، زهد واعراض از دنیا یکی ازآموزه های اساسی برای وصول به سعادت ورستگاری است بطوریکه درآیین جینیزم بر زهد و ریاضت افراطی تأکید می شود و خودآزاری وتحمل سخت ترین شکنجه ها را تنها طریق وصول به نجات می دانند.هرچندآیین بودا نیزآیینی اخلاقی است که اساس تعالیم خود رابر زهد وریاضت قرار داده است ولی در عین حال افراط و تفریط رابرخلاف عقل سلیم قرار داده است واز دو حد افراط و تفریط بشدت پرهیز می کند. بر همین منوال در نهج البلاغه نیز حضرت علی(ع) همگان را به زهد و سادگی پیشه ساختن و داشتن روح آزادگی و بهره مندی از مواهب دنیوی درحد نیاز سفارش می کند. ازاین رودراین رساله سعی گردیده است هم به سبب اهمیت فوق العاده ی زهددرنهج البلاغه وبودیزم وجینیزم وهم به سبب وجود تشابه وافتراق آن ها باهمدیگر، انعکاس زهد رابه عنوان اصلی اساسی درنزدآن ها نمایان سازیم.