در ساخت داربست های متخلخل که به روش تجزیه حرارتی صورت می گیرد تاکنون از شکر و اسید سیتریک به عنوان پروژن در ترکیب با شیشه و شیشه سرامیک استفاده نشده است. لذا در این پژوهش علاوه از سنتز پایه شیشه به روش سل-ژل ترکیب با درصد ها و دانه بندی های مختلف صورت گرفت و آنالیز های مختلف فیزیکی، مکانیکی و ساختاری صورت گرفت. از سوی دیگر با توجه به اینکه روش های مختلف ساخت داربست یا بر پایه پودر است یا سنتز مستقیم و افزودن پروژن این پژوهش از جنبه ترکیب این دو روش دارای نوآوری می باشد. با توجه به آزمودن درصد های مختلف انتخاب درصد بهینه از جمله اهداف مهم در این پژوهش می باشد. نتایج حاکی از استحکام های فشاری نشان می دهد به طور دقیق انتخاب همچون نمونه ای به سهولت نیست چراکه عوامل مختلفی در کنارهم موثر بر نتیجه استحکام می باشند که از جمله می توان به ابعاد خود ذرات شیشه نحوه پرس و پخت اشاره کرد اما مطابق نتایج آزمون استحکام فشاری متوسط میزان استحکامmpa 3/0 در محدوده داربست های اسفنجی می باشد. استحکام داربست های با پروژن اسید سیتریک 30% بالاتر از استحکام نمونه های شکر می باشد. میزان انقباض داربست هایی با تخلخل 60% برابر 36% است. این مقدار پس از زینتر با افزایش میزان درصد پروژن افزایش می یابد. تصاویر sem نمونه ها نشان می دهد، اتصال حفرات مناسب می-باشد. توزیعی از اندازه حفرات در محدوده نانو تا ماکرو تخلخل مشاهده شد. مقایسه نتایج آزمون های xrd و ft-ir نشان می دهد، پروژن کاملا سوخته و از ساختار خارج می گردد، بدون اینکه با سایر مواد ترکیب و فاز جدیدی ایجاد کند. مطابق نتایج غوطه وری در sbf امکان تشکیل هیدروکسی آپاتیت وجود دارد. نتایج ft-ir نشان می دهد، پس از غوطه وری باند های مربوط به گونه های فسفاتی تقویت می گردد.