هدف اصلی ما در این تحقیق، بررسی رابطه بین روش های تأمین مالی با عملکرد عملیاتی شرکت ها است. در راستای این هدف، تعداد 63 شرکت از مجموعه شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران که اطلاعات مورد نیاز برای دوره 6 ساله (1390- 1385) در مورد آن ها قابل دسترس بود، انتخاب گردید. همین طور، از بین روش های تأمین مالی، دو منبع، انتشار سهام عادی و بدهی بانکی انتخاب و رابطه آن ها با بازده دارایی ها، بازده حقوق صاحبان سهام و سود هر سهم به عنوان معیارهای ارزیابی عملکرد عملیاتی، مورد آزمون قرار گرفت. به منظور آزمون فرضیه ها از روش رگرسیون خطی چندگانه بهره گرفته شد. همچنین معنی دار بودن مدل ها با استفاده از آماره های t و f صورت گرفت. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که، با افزایش انتشار سهام عادی، بازده دارایی ها، بازده حقوق صاحبان سهام و سود هر سهم، افزایش پیدا می کند؛ پس می توان گفت، هر چه استفاده از انتشار سهام عادی به عنوان منبعی برای تأمین مالی توسط شرکت ها بیشتر شود، عملکرد عملیاتی آن ها بالاتر می رود. اما افزایش استفاده از بدهی بانکی نتیجه ای کاملاً بر عکس انتشار سهام عادی را نشان می دهد؛ به طوری که می توان، فرض اینکه هر چه استفاده از بدهی بانکی بیشتر، عملکرد عملیاتی شرکت ها بالاتر را، رد نمود. در مورد حجم تأمین مالی نیز می توان اذعان داشت که، افزایش حجم تأمین مالی تنها باعث افزایش بازده حقوق صاحبان سهام می شود و تأثیری بر بازده دارایی ها و سود هر سهم ندارد.

در این پژوهش ارتباط بین بازده با سود و جریان های نقدی قبل و بعد از تجدید ارائه صورت های مالی مورد بررسی قرارگرفته است. این تجدید ارائه ها مشکلات قابل توجه و عدم اطمینان هایی را برای سرمایه گذاران اصلی به وجود می آورد. هدف از این پژوهش ارائه یک درک عمیق تر از اینکه چگونه سرمایه گذاران از اطلاعات صورت های مالی برای کمک به تصمیم گیری های تخصیص سرمایه خود استفاده می کنند. بازده سهام به عنوان متغیر وابسته، کل عایدی است که یک سرمایه گذار در طول یک دوره سرمایه گذاری به دست می آورد. سود هر سهم و جریان نقدی آزاد هر سهم متغیرهای مستقل پژوهش می- باشند. در این پژوهش سود به اقلام تعهدی و جریان نقدی عملیاتی تجزیه شده است تا میزان تأثیر آن ها بر بازده سهام و همچنین اثرات افزایشی همزمان آن ها بر روی بازده سهام مورد آزمون قرار می گیرد. داده- های جمع آوری شده شامل اطلاعات تعداد 150 شرکت عضو سازمان بورس اوراق بهادار تهران طی سال¬های 1386 تا 1391 می باشند. روش¬های آماری مورد استفاده، آمار توصیفی، رگرسیون و همبستگی می¬باشند.آزمون فرضیه ها در تجزیه و تحلیل رگرسیونی نشان می دهد که پس از اینکه شرکت ها تجدید ارائه می کنند، ارتباط بین بازده و جریان های نقدی افزایش می یابد،در حالی که ارتباط بین بازده و سود کاهش می یابد. این رابطه برای یک دوره حداقل یک ساله قبل از رابطه بازگشت به سطوح قبل از تجدید ارائه وجود دارد. به طور کلی نتایج با این تصور که تجدید ارائه ها عدم اطمینان به وجود می آورند و سوال سرمایه گذاران که آیا در آینده سود مورد نظر قابل اتکا است؟ سازگار است.