چکیده: این پژوهش با عنوان «تاریخ و فلسفه تعلیم و تربیت ایران» به تبیین فلسفه تعلیم و تربیت ایران از زمان ظهور اسلام تا پایان دوره امویان می پردازد. اهمیت موضوع در این است که در پرتو مراجعه به تاریخ احتمال تکرار خطاهای پیشینیان کاهش یافته و از سوی دیگر فلسفه تعلیم و تربیت نیز بینش عمیق تری نسبت به خدا،جهان و انسان ایجاد می نماید که در پرتو این بینش عمیق، فرد در انتخاب ارزش ها دچار اشتباه نشده و امور موهوم را ارزشمند تلقی نمی نماید. برای اجرای پژوهش از روش توصیفی- تحلیلی استفاده گردیده وطبق نتایج بدست آمده،هدف تربیت آشنا شدن با تعالیم الهی است و تربیت نیز در آشنا شدن و عمل به تعالیم الهی و تبعیت از پیامبر نهفته ؛ که نتیجه آن تشخیص خوبی ها از بدی ها و انتخاب خوبی هاست.از اینرو معرفت حقیقی همان شناخت خداوند ، اطاعت از وی و عالِم شدن نسبت به دین است. اما ورود فرقه ها و مذاهب به ایران و شرایط موجود در جامعه سبب شد تا وحدت اعتقادی نسبت به هستی پدید نیاید و مواردی چون جهل،عملکرد حاکمان، خودخواهی،عناد با حق و پیروی از هوی نفس مانع کسب معرفت حقیقی و به تبع آن حاکم نشدن ارزش های الهی در سطح جامعه گردید. با توجه به نتایج حاصل از پژوهش پیشنهاد می شود ضمن تنظیم محتوای آموزشی بر خودشناسی متربیان و کاربردی کردن درس تاریخ، دروسی مانند«اخلاق اسلامی» و«آشنایی با فرقه ها و مذاهب» نیز به برنامه درسی آموزش و پرورش اضافه گردد.