این پژوهش با هدف اصلی مقایسه اثربخشی دو شیوه ی گروه درمانی مبتنی بر رویکرد اصالت وجود و رویکرد شناختی- رفتاری بر بهبود کیفیت روابط بین فردی انجام پذیرفت. پژوهش حاضر کاربردی و از نوع شبه آزمایشی می باشد. با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه از میان زنان متأهل مراجعه کننده به کلینیک دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی تعداد 20 نفر برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند. از این افراد ابتدا آزمون qri(کیفیت روابط بین فردی) گرفته شد. سپس 10 نفر در گروه وجودی و 10 نفر در گروه شناختی- رفتاری به طور تصادفی گمارده شدند که این تعداد بعد از ریزش به 8 نفر در هر گروه کاهش یافت. بعد از اتمام دوره 8 جلسه ای درمان در گروه ، به منظور سنجش میزان تغییر در متغیر وابسته (کیفیت روابط بین فردی) مجدداً آزمون اجرا شد. نتایج تحلیل آماری آزمون t وابسته نشان می دهد که گروه درمانی وجودی تأثیر معناداری بر افزایش حمایت اجتماعی(با سطح معناداری 0/023)وافزایش عمق روابط(با سطح معناداری 0/003) دارد اما تأثیر معناداری بر کاهش تعارض ندارد . همچنین گروه درمانی شناختی رفتاری تأثیر معناداری بر افزایش حمایت اجتماعی(با سطح معناداری 0/02)، کاهش تعارض(با سطح معناداری0/001) و افزایش عمق روابط(با سطح معناداری 0/002) دارد. از سویی دیگر گروه درمانی وجودی در مقایسه با گروه درمانی شناختی- رفتاری درافزایش حمایت اجتماعی، کاهش تعارض و افزایش عمق روابط اثربخشی بیشتری ندارد. بدین ترتیب بر اساس یافته های این پژوهش می توان گفت که هر دو روش گروه درمانی وجودی و گروه درمانی شناختی- رفتاری با توجه به تأکید بر روی مسائل مختلف با یکدیگر برابر می باشند.