هدف: گروه درمانی به معنای کاربرد روشهای روان درمانی بر روی گروه به منظور بهره گیری از تأثیر متقابل اعضای گروه بر هم دیگر است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی گروه درمانی به شیوه روان تحلیلی بر روی تغییر سبک های دلبستگی و میزان تاب آوری معتادین زن مراکز dic انجام شد. روش مطالعه: پژوهش نیمه تجربی حاضر با طرح گروه شاهد با پیش آزمون، پس آزمون و کارآزمایی بالینی می باشد. جامعه پژوهش شامل کلیه ی زنان معتاد مراکز dic مشهد در سه ماهه اول سال 1392 می باشد. از این جامعه تعداد 30 نفر انتخاب و به طور کاملاً تصادفی به دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند، که گروه آزمایش درمان گروهی به شیوه روان تحلیلی دریافت کرد و گروه گواه در لیست انتظار جهت مقایسه قرار گرفت. در این پژوهش از دو پرسشنامه سبکهای دلبستگی کولینز و رید و پرسشنامه تاب آوری کانر ـ دایویدسون استفاده شد و داده ها با روش کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها حاکی از این است که در مولفه ی تاب آوری بین دو گروه در پیش آزمون تفاوتی وجود ندارد ولی در پس آزمون بین دو گروه تفاوت معناداری دیده شد. در مولفه ی دلبستگی نیز بین دو گروه در پیش آزمون تفاوتی وجود نداشت ولی در پس آزمون بین دو گروه تفاوت معناداری وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: گروه درمانی به شیوه روان تحلیلی بر روی تغییر سبک های دلبستگی و میزان تاب آوری معتادین زن مراکز dic اثربخش است که این خود نشان از تبادل انتقال بین اعضا و گروه می باشد.