در رساله حاضر، دو مدل در توسعه مدل های قابلیت اطمینان برپایه اهداف بیشینه سازی قابلیت اطمینان، کمینه سازی حجم وکمینه سازی هزینه در سیستم های سری- موازی ارائه می شود.با توجه به پیچیدگی مدل های پیشنهاد شده، از رویکردهای فراابتکاری برای حل آنها استفاده شده است. در مدل اول ارائه شده ، صرفاً استفاده از اجزاء همسان در زیر سیستمها مجاز میباشد.برای حل این مدل از یک الگوریتم تلفیقی چندهدفه جدید بر پایه الگوریتم های رقابتی و ژنتیک پیشنهاد میشود. الگوریتم پیشنهادی در مقایسه با دو الگوریتم ژنتیک مرتب شده نامغلوب و استراتژی تکاملی آرشیو شده از کارایی بالاتری برخوردار است. به دلیل کاربرد گسترده مجموعه های فازی در بیان مسائل دنیای واقعی و اهمیت آن در مباحث قابلیت اطمینان، از این مفهوم در بیان محدودیت های مدل سازی مدل دوم پیشنهادی استفاده شده است. مضاف براین در مدل دوم عضو آماده بکار میتواند با درصد عمرمشخصی به فعالیت خود ادامه دهد. در این مدل در استفاده از اجزاء غیرهمسان در زیرسیستمها محدودیتی وجود ندارد. برای حل مدل دوم نیز از الگوریتم شبیه سازی تبرید و نیزتلفیق آن با الگوریتم بهینه سازی تجمع ذرات استفاده میشود. مقایسه جوابهای حاصل از این دو الگوریتم نیز حاکی از بهتر بودن جوابهای الگوریتم شبیه سازی تبرید می باشد.