در سیر تاریخ تحول پرفورمنس آرت از دهه ی 1960 تاکنون، مدل ها و الگوهای متفاوتی برای آن ارائه شده است که یکی از مهم ترین این ها که از دهه ی 1990 به این سو، در کمپانی های مختلف هنری رواج یافته است، پرفورمنس مکان - محور است؛ و آن شکلی از پرفورمنس است که در ارتباط مستقیم با مکان یا سایت مورد نظر برای اجرا می باشد و از قابلیت های متفاوت و تاریخی سایت به عنوان میزبان و یک مکان دگرستانی استفاده می شود. در این آثارِنقش طراح تعیین یک سایت است که در آن با استفاده از لایه های اسطوره، خاطرات، روایت های فردی و جزییات معاصر، مکانی را در یک زمینه ی محلی و جهانی قاب می-گیرد. این نکته ای است که در پرفورمنس های ایرانی تاکنون بدان توجه درخوری نشده است و مستلزم بازنگری در ایده های اجرایی (پرفورماتیو) نسبت به مکان ها و فضاهای ایرانی است. معماری ایرانی با تنوع فضایی و خاصیت درون گرایی ذاتی خود این پتانسیل را دارد بتوان از آن به عنوان فضایی با قدمت و تاریخ و داستان خاص خود در جهت پیش برد طرح روایی یک اجرا( پرفورمنس) بهره برد. گونه های متنوع کاربری چون مدرسه های سنتی با داشتن مدرس و حجره های خود، بازارهای سنتی با داشتن فرم خطی و حضور حجره ها در طرفین، و باغ های ایرانی و کوشک ها با فضاهای بیرونی، هشتی ها و اندرونی قابلیت موقعیت سازی برای اجراهایی بدون صحنه و دکوپاژ تئاتری را دارا می باشند.