درگیری شغلی به عنوان یک نگرش، متغیر مهمی است که به افزایش اثر بخشی سازمان، کمک می کند و یک ویژگی ذاتا مطلوب کارکنان است. درگیری شغلی مبتنی بر نحوه ادراک کارکنان از محیط کاری و شغل خود و درهم آمیختن کار و زندگی شخصی است و اگر در سطح پایینی در بین کارکنان وجود داشته باشد، به بیگانگی با کار و سازمان، بی هدفی یا جدایی بین زندگی و کار کارکنان منجر می شود. بدین منظور در این تحقیق کاربردی-توصیفی، به شیوه پیمایشی به بررسی عوامل کلیدی موثر بر درگیری شغلی کارکنان پرداخته شده است. جامعه آماری این تحقیق را کلیه مدیران و معاونان و کارکنان در شرکت مادر تخصصی مدیریت تولید، انتقال و توزیع نیروی برق (توانیر) تشکیل می دهند که از میان تعداد 540 نفر از آنها با استناد به رابطه نمونه گیری کوکران و با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی ساده تعداد 224 نفر آنها به عنوان نمونه های پژوهش انتخاب شدند. یافته ها با استفاده از برازش مدل های رگرسیونی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و نتایج نشان داد که حمایت سازمانی ادراک شده، ویژگی های شخصیتی و شبکه تعاملات شخصی از فاکتورهای کلیدی موثر بر درگیری شغلی کارکنان در جامعه پژوهش بوده اند. همچنین نتایج نشان داد که حمایت سازمانی ادراک شده و شبکه تعاملات شخصی بر ویژگی های شخصیتی کارکنان اثرگذار هستند و همچنین شبکه تعاملات شخصی بر حمایت ادراک شده سازمانی کارکنان نیز اثرگذاری مثبت و معناداری دارد. نتایج آزمون فریدمن، اختلاف معناداری بین اولویت هر یک از این عوامل در بین مدیران و معاونین نشان نداد در حالی که اولویت هر یک از آنها برای کارمندان متفاوت بوده است. بطوریکه متغیر ویژگی های شخصیتی در اولویت اول اهمیت از لحاظ تأثیرگذاری بر درگیری شغلی قرار می گیرد، شبکه تعاملات شخصی و حمایت سازمانی ادراک شده نیز به ترتیب اولویت دوم و سوم اهمیت را به خود اختصاص می دهند. همچنین نتایج آزمون مقایسه میانگین تک نمونه ای نشان داد که درگیری شغلی، ویژگی های شخصیتی، حمایت سازمانی ادراک شده و شبکه تعاملات شخصی در شرکت توانیر در سطح مطلوبی قرار دارد.