موضوع قواعد قابل اعمال در سیستمهای حل و فصل اختلاف همواره مورد توجه خاص بوده و سیستم حل و فصل اختلاف سازمان تجارت جهانی نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. اما در خصوص سازمان تجارت جهانی، این مسئله مطرح گردیده که تا چه اندازه این سازمان، توانایی ارائه قواعد قابل اعمال جهت عملکرد صحیح نهاد حل و فصل اختلاف را دارد. با ارزیابی این بحث -که از منظر فنی تحت عنوان خودبسندگی از آن یاد می شود- در سازمان تجارت جهانی، برآیند حاصله چنین بود که، اگرچه سازمان دارای قواعد و مقرراتی در تفسیر و حل و فصل اختلافات مطروحه در نزد آن می باشد، لیکن از آنجا که موافقتنامه تاسیس آن یک معاهده بین المللی است، همچون سایر معاهدات بین المللی، تابع قواعد حقوق بین الملل بوده و خودبسندگی در آن مفهوم تام ندارد. لذا منابع حقوق بین الملل عمومی از جمله معاهدات، عرف بین المللی، اصول کلی حقوقی،... چه در تفسیر موافقتنامه ها و چه در حل اختلافاتی که بدان ارجاع می گردد، بعنوان منابع تکمیلی قابلیت اعمال دارند.