تروریسم هسته ای از جمله گونه های عملیات تروریستی است که در یک دهه گذشته متناسب با افزایش فعالیت ها و تأسیسات هسته ای در جهان، فروپاشی شوروی و همچنین القای تمایل گروههای سازمان یافته تروریستی به کسب بمب اتمی، در مباحث امنیت بین الملی و صلح جهانی قرار گرفته است. تشدید نگرانی جامعه بین المللی از این گونه فعالیت تروریستی در پرتو این تهدید بزرگ نمائی می شود که آثار کاربرد احتمالی سلاح هسته ای در عملیات تروریستی، قادر است مرزها را درنوردیده، قشر عظیمی از افراد و اماکن را تحت پوشش قرار دهد. فعالیت جامعه جهانی در جهت رویارویی با تروریسم هسته ای با تصویب کنوانسیون بین المللی سرکوب اعمال تروریسم در سال 2005 به اوج خود رسید.این کنوانسیون که سیزدهمین کنوانسیون بین المللی ضد تروریسم سازمان ملل متحد محسوب می شود با رویکردی جامع در صدد است که با بسط و گسترش همکاری های بین المللی برای پیشگیری و سرکوب تروریسم هسته ای، چارچوبی برای اقدامات ملی و منطقه ای دولتها باشد. با لازم الاجرا شدن این کنوانسیون در سال 2007، بارقه های امید برای جلوگیری از وقوع اعمال تروریستی هسته ای که می تواند فاجعه ای بشری بر جا گذارد، فزونی یافته است.این کنوانسیون در راستای تدابیر و اسنادی می باشد که توسط سازمان ملل متحد در طی دهه گذشته با هدف امحای تروریسم بین المللی در تمامی اشکال آن اتخاذ گردیده است.