آثار به جای مانده از گذشته قسمتی از میراث فرهنگی جامعه ما را تشکیل می دهد. از این میراث می توان به نسخه های خطی به جای مانده از دانشمندان اشاره کرد. تصحیح نسخ خطی به جای مانده از پژوهش های گرانبهاست. در این میان نسخه های فراوانی از علامه خواجویی_ که یکی از علما و دانشمندان عهد نادری است_ باقی مانده است. نگارنده به تصحیح و تحقیق یکی از این نسخ خطی با نام «شرح الحدیث العلوی» پرداخته است. این رساله شرحی تحقیقی با رویکرد عقلی در تبیین حدیث معروف مروی از حضرت أمیر المومنین7:«إنّا لا نملک مع اللّه شیئاً و لا نملک إلاّ ما ملّکنا فمتی ملّکنا ما هو أَملکُ به منّا کلّفنا و متی أَخذه منّا وضع تکلیفه عنّا» است که در بیان معنی«لا حول ولا قوه إلاّ بالله» فرموده اند. شارح در طی شرح به توضیح حدیث:«ویحک لعلّک ظننت قضاء لازما و قدراً حاتماً» نیز پرداخته است. شرح برخی از آیات و احادیث که دارای جنبه اخلاقی، فقهی و رجالی اند از دیگر محاسن قابل توجه این نسخه است. مولف در این بین نیز به نقل و نقد نظرات شخصیت های برجسته ای همچون ملا محسن فیض کاشانی و محقّق دوانی نیز پرداخته است. نگارنده کوشیده با تصحیح متن این رساله_ آن هم به گونه ای که در عین تصحیح، رعایت امانت کامل در انتقال عبارات صورت بگیرد_ و ذکر صاحبان اقوال و مصادر سخن علامه خواجویی متنی کاملاً منقّح ارائه نماید