چکیده: سبک هندی نمونه ای از سرایش شعر در ادبیات فارسی است که از قرن نهم هجری به بعد به وجود آمد. به علت استقبال دربار ادب پرور هند از شاعران پارسی گوی، و همچنین به علت عدم توجه پادشاهان صفوی به اشعار متداول مدحی، گروهی از گویندگان به هندوستان رفتند و در آنجا به کار شعر و شاعری پرداختند. اینان به واسطه دوری از مرکز زبان و تمایل به اظهار قدرت در بیان مفاهیم و نکات دقیق و حس نوجویی و تفنن دوستی و به سبب تاثیر زبان و فرهنگ هندی و دیگر عوامل محیط، سبکی به وجود آوردند که سبک هندی نامیده می شود. برخی از ادبا این سبک را سبک اصفهانی نیز نامیده اند. این سبک تقریبا از قرن نهم تا دوازده هجری ادامه داشت. هدف از پژوهش حاضر تحلیل و بررسی مفاخره در شعر سرآمدان سبک هندی می باشد،باید در نظر داشت که نمی توان این آرایه را در سبکی چنین گسترده تنها به شعر یک شاعر منتسب کرد بلکه باید با دقت در اشعار شاعرانی که از آنها به عنوان پیشاهنگان سبک هندی یاد شده است و مقایسه نتایج این مطالعات با هنجارهای سبک هندی، میزان و حوزه تأثیرپذیری هر یک از شاعران را از این آرایه نشان داد. تجزیه و تحلیل اشعار شاعرانی که از آنها به عنوان سرآمدان سبک هندی یاد می‏شود، بخوبی نشان‏دهنده این موضوع است. واژگان کلیدی:شعرفارسی، سبک هندی، مفاخره،طالب آملی ، صائب آملی،نظیری، عرفی ،بیدل