این مطالعه به منظور بررسی استفاده از دانه خردل فرآوری نشده و فرآوری شده با یک درصد سولفات آهن (5، 10 و 15 درصد) بر پارامترهای عملکرد، پارامترهای خونی، اجزاء لاشه و کیفیت گوشت در بلدرچین های ژاپنی انجام شد. به این منظور از 420 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی یک روزه در قالب طرح کاملا تصادفی با 7 تیمار و 4 تکرار استفاده شد. مصرف سطوح مختلف دانه خردل فرآوری شده در مقایسه با گروه شاهد سبب تفاوت معنی داری در وزن بدن، اضافه وزن روزانه، و مصرف خوراک بلدرچین ها شد (05/0>p). استفاده از 15 درصد دانه خردل بدون فرآوری سبب کاهش وزن، کاهش مصرف خوراک، افزایش ضریب تبدیل و هزینه تولید گردید (05/0>p). اما افزودن سولفات آهن اختلاف معنی داری با شاهد، مشاهده نشد. مقدار فراسنجه های خونی (گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول، نیتروژن اوره ای خون، آنزیم های کبدی، hdl، ldl و t4) گروه تغذیه شده با خردل نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0<p). اما مقدار هورمون تیروتروپین (tsh) در همه تیمار های غذایی حاوی خردل نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری کاهش یافت تفاوت معنی داری داشت (05/0>p). نتایج بدست آمده از تجزیه لاشه بلدرچین های تغذیه شده با جیره های آزمایشی نشان داد که وزن پارامتر های لاشه (ران، سینه، قلب، بیضه، پیش معده، سنگدان، سکوم، روده باریک و روده بزرگ) به طور معنی داری تحت تاثیر تغذیه سطوح مختلف خردل قرار نگرفت (05/0<p). اگر چه وزن، کبد و پانکراس با مصرف دانه خردل بدون فرآوری تحت تاثیر قرار گرفت (05/0>p). بنابراین به نظر می رسد استفاده از دانه خردل تا سطح 5 درصد امکان پذیر است. اما در سطوح بالاتر استفاده از مکمل سولفات آهن ضروری باشد.