در این پایاننامه درهم تنیدگی یک نقطه کوانتومی (qd) دو الکترونی را بررسی کردیم که یک بار درون میدان مغناطیسی یکنواخت و بار دیگر درون میدان مغناطیسی غیریکنواخت قرار می گیرد ( جهت این میدان ها در راستای محور z است). سپس یک مدل دقیقاً حل پذیر را برای qd در نظر گرفتیم. برای حالتی که میدان یکنواخت است، برای تغییر شکل های کوچک، افزایش القای مغناطیسی b باعث افزایش درهم تنیدگی می شود. از طرفی افزایش قدرت برهم کنش الکترون – الکترون در غیاب میدان مغناطیسی باعث افزایش چشمگیری در درهم تنیدگی کوانتومی می شود. در برهم کنش الکترون – الکترون ثابت، تغییر شکل نقطه کوانتومی درهم تنیدگی را کاهش می دهد. نتایج تحلیل های ما نشان می دهد که درجه درهم تنیدگی به شکل پتانسیل محدودکننده بستگی دارد. در این حالت، افزایش میدان مغناطیسی ابتدا باعث افزایش چشمگیری در درهم تنیدگی و سپس باعث کاهش درهم تنیدگی می شود. هنگامی که qd در میدان غیر یکنواخت قرار دارد و حالت اولیه سیستم، حالت بل نوع ? است، افزایش میدان میانگین b ابتدا باعث کاهش درهم تنیدگی و سپس باعث افزایش درهم تنیدگی می شود. برای حالت بل نوع ? افزایش ناهمگنی میدان b باعث کاهش درهم تنیدگی می شود. برای حالت های اولیه جداپذیر، میدان مغناطیسی اثری منفی روی دینامیک درهم تنیدگی دارد.