در این فرصت پژوهشی سعی شده است تا به بررسی متدهای آموزش پیانو در ایران پرداخته شود. روش تحقیق در این پژوهش با توجه به ماهیت و نحوه ی گرد آوری داده ها و نیز با عنایت به اینکه هدف از انجام این پروژه توصیفِ شرایط و برخی پدیده های موجود است؛ روش تحقیقِ توصیفی و غیر آزمایشی می باشد. نحوه ی جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای، بررسی متون، مشاهده و مصاحبه است. لذا مطالعات نظری در سه بخش پیگیری می شود. بخش نخست به موضوع ای با کلیت پیانو در اروپا می پردازد. تاریخ اختراع و سیر تکامل پیانو، معرفی پیانیست های تاثیرگذار ِاروپا و متدهای آموزشی آنها و بررسی مکاتب پیانو از مباحثی است که این بخش را ایجاد می کنند. بخش دوم به موضوع پیانو در ایران اختصاص دارد؛ چگونگی ورود ساز پیانو به ایران، مشکلات موجود بر سر ِراهِ ایرانی شدنِ پیانو، معرفی پیانیست های ایرانی و نوع رفتار آنها با این ساز و در آخر بررسی شرایط کنونی حوزه نشر کتاب های موسیقی در این بخش بیان شده است. مطالعات نظری با نگاهی به تعریف متد، معرفی هشت متد معروف جهانی آموزش موسیقی کودک و ارائه نکاتی پیرامونِ نحوه تمرین مناسب به اتمام می رسد. تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق با توجه به مطالعات نظری در پنج حوزه با عناوین ذیل انجام گرفته است. بررسی سیر تحول روشهای نوازندگی پیانو مانند انگشت گذاری ها و حالات مختلف دست و بدن در حین نوازندگی اولین بخش در حوزه ی تجزیه و تحلیل یافته های این تحقیق است. چگونگی انتخاب یک متد و یا رپرتوار مناسب، اتود و تاریخچه ی آن، اتود شناسی و معرفی ِ موثرترین اتود های رایج در کشور و نهایتا بررسی چند کتاب رایج آموزش پیانو از بخش های دیگر این فصل می باشد. نتیجه گیری پژوهش با ارائه چند نکته بیان شده است. معرفی یک متد جامع آموزشی برای طیف وسیعی از هنرجویان با متغیرهای مختلفی روبرو است که همه این عوامل موثر بر موفقیت و یا عدم موفقیت یک متد است پس نمی توان نسخه ی واحدی را برای کل هنرجویان تجویز نمود. ثانیا روش ها و متدهای دوران گذشته با شرایط زندگی مدرن ِ کنونی سازگاری ندارد و یک معلم پیانوی خوب باید در مقام یک پداگوگِ موسیقی با شناختی که از روحیات و توانایی های شاگردش دارد با استفاده از اتودهای معتبر به صورتی انتخابی به هنرجویش تمرین دهد. و در نهایت اینکه با توجه به مباحث عنوان شده نمی توان متد پیانوی ایرانی را تعریف نمود که دارای ظرفیت جهانی شدن نیز باشد.