پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر انتظارات معلّم بر پیشرفت تحصیلی و نگرش دانش آموزان سال اول متوسطه با سطوح متفاوت عزت نفس انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه اول متوسطه شهر همدان بود که در سال تحصیلی1392ـ1391 مشغول به تحصیل بودند. نمونه مورد مطالعه در این پژوهش 102 نفراز دانش آموزان دختر سال اول مقطع متوسطه شهر همدان بود که از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و به طور تصادفی در شش گروه(دو گروه کنترل و چهار گروه آزمایشی) 17 نفره جایگزین شدند. طی دو جلسه بخش اول از کتاب ریاضی سال دوم به تمام گروهها تدریس شد. تدریس توسط یک دبیر ریاضی که با دانش آموزان آشنایی نداشت انجام شد. قبل از تدریس به معلم گفته شد دانش آموزان این کلاس ضریب هوشی بالا(گروه انتظار مثبت) یا ضریب هوشی پایین(گروه انتظار منفی( دارند و در پایان از همه گروه ها پس آزمون گرفته شد. ابزار این پژوهش پرسشنامه عزت نفس کوپراسمیت، پرسشنامه نگرش به معلم استرانگ و استراندر و پرسشنامه پیشرفت تحصیلی محقق ساخته بود. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس دو راهه استفاده شد، یافته ها نشان داد انتظارات مثبت معلم بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان موثر است اما بر نگرش آنها به معلم تأثیر ندارد. انتظارات منفی معلم بر نگرش دانش آموزان موثر است اما بر پیشرفت تحصیلی آنها تأثیر ندارد. بین تأثیر انتظارات معلم در گروه عزت نفس بالا و پایین تفاوت معناداری یافت نشد. بین عزت نفس دانش آموزان و پیشرفت تحصیلی آنها رابطه مثبت وجود دارد. با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت با داشتن انتظارات مثبت می توان پیشرفت دانش آموزان را افزایش داد و با اجتناب از انتظارات منفی از نگرش منفی آنها جلوگیری کرد.