امروزه شاهد تهدیدهای متفاوتی برای فضاهای شهری و عمومی هستیم، فضاهایی که به دلایل مختلف اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و... حصارکشی شده اند. این امر منجر به محرومیت هایی همچون کاهش تنوع فرهنگی و اجتماعی در میان کاربران فضا شده است. پردیس های دانشگاهی همانند پردیس دانشگاه تهران به مثابه چنین فضایی در میان جامعه محلی پیرامون خود می باشد. پردیسی که علی رغم توانایی های بالقوه خود برای فراهم کردن فرصت های یادگیری برابر برای اقشار مختلف جامعه و حضور اقشار دانشگاهی و غیر دانشگاهی در کنار یکدیگر به بافت محله پیرامون خود پشت کرده است. در این پژوهش به بررسی امکان تلفیق پردیس دانشگاه تهران با جامعه محلی پیرامون به منظور ایجاد سرزندگی بیشتر در فضا پرداخته شده است. در این میان به امکان سنجی کیفیت های محیطی پرداخته شده است تا از این ره کیفیت های محیطی مرتبط با مکان سازی ارائه شود. این مراحل زمینه را برای ارائه معیارهای مکان سازی در پردیس دانشگاه تهران فراهم کرد. همگام با روش کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات به دلیل به کارگیری مشاهدات میدانی و تهیه پرسشنامه برای اقشار دانشگاهی و اقشارغیر دانشگاهی از روش های توصیفی- تحلیلی نیز استفاده شده است. با توجه به نمونه گیری تصادفی صورت گرفته و نتایج حاصل از پرسشنامه ها، شرایط اجتماعی و فرهنگی زمینه و تحلیل سلسله مراتبی صورت گرفته از یافته های مبانی نظری در ارتباط با کیفیت های مکان سازی پردیس های دانشگاهی، نهایتاً از میان سه گزینه پردیس دانشگاه تهران به مثابه یک فضای شهری عمومی (بدون حصار)، پردیس دانشگاه تهران همچون یک فضای نیمه عمومی صرفاً برای اساتید، دانشجویان و کارکنان (حفظ شرایط موجود) وجود فضای گذار از پردیس به شهر به منظور جلوگیری از قطع ارتباط سریع پردیس با شهر ، گزینه سوم به عنوان گزینه برتر انتخاب شد. فضای توسعه پردیس دانشگاه تهران به عنوان فضای گذار در نظر گرفته شد و معیارهای مکان سازی برای پردیس دانشگاه تهران ارائه گردید.