تاخیر در گلدهی درختان آلو(prunus domestica l.) در مناطقی که مستعد خطر سرمازدگی بهاره هستند، اهمیت زیادی دارد. کاربرد تنظیم کننده های رشد قبل از توسعه جوانه ها در پاییز، زمستان یا بهار جهت کنترل زمان گلدهی مفید می باشد. بنابراین کاربرد سایکوسل و دامینوزاید با اثر تاخیر در گلدهی به عنوان راهی برای اجتناب از آسیب سرمازدگی پیشنهاد می شوند. در پژوهش حاضر به بررسی اثر کند کننده های رشد: دامینوزاید و سایکوسل برای تاخیر در گلدهی و افزایش عمر انبارمانی میوه آلو رقم بخارا پرداخته شده است. در این راستا استفاده از دامینوزاید به غلظت های صفر، 500 و 750میلی گرم در لیتر و سایکوسل به غلظت های صفر،1000 و 2000 میلی گرم در لیتر و اثرات متقابل آن ها در طرح آزمایشی فاکتوریل و بر اساس طرح بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور (زمان و غلظت محلول) با چهار تکرار در اواسط ماه های بهمن و اسفند به منظور تاخیر در زمان باز شدن گل ها در سال 1390 انجام شد. پارامترهایی نظیر تاخیر در گلدهی درختان، درصد ریزش میوه ها و اندازه میوه، اندازه گیری شدند، سپس بعد از رسیدن میوه ها، به مدت 42روز در دمای 1 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی 85 تا 90 درصد، انبار شدند و پارامترهایی مانند اسیدیته، اسید آلی، آب اکسیژنه، پراکسیداسیون لیپیدها، فعالیت آنزیم پراکسیداز، کاهش وزن، مواد جامد محلول و سفتی میوه بررسی شدند. نتایج نشان داد، اثر سایکوسل و دامینوزاید روی تاخیر در گلدهی در سطح آماری یک درصد بسیار معنی دار بود و مطابق نتایج حاصله کاربرد سایکوسل 1000 میلی گرم در لیتر بیشترین تاخیر در گلدهی(3-7 روز) و ترکیب تیمارهای دامینوزاید500 و سایکوسل1000 میلی گرم در لیتر و ترکیب دامینوزاید750 و سایکوسل1000 میلی گرم در لیتر ، 2-3 روز و تیمار دامینوزاید 750 میلی گرم در لیتر به تنهایی2 روز تاخیر در گلدهی نسبت به درختان شاهد ایجاد کردند. نتایج اثر زمان در تاخیر در گلدهی نشان داد که محلول پاشی در اواسط اسفندماه 7 روز و در اواسط بهمن 3 روز تاخیر در گلدهی ایجاد کرد. ترکیب تیمار دامینوزاید750 و سایکوسل2000 میلی گرم در لیتر، کمترین ریزش میوه و همچنین بیشترین وزن میوه را ایجاد کردند. طی انبار مانی، اسیدیته، آب اکسیژنه و پراکسیداسیون لیپیدها در میوه های تیمار شده کمتر از شاهد بود. فعالیت پراکسیداز و اسیدهای آلی در میوه های تیمار شده بیشتر از شاهد بود ، سفتی، مواد جامد محلول و کاهش وزن میوه های تیمار شده نسبت به میوه های شاهد تفاوت معنی داری نداشتند.