افزایش میزان مهریه در سال های اخیر به یک معضل اجتماعی تبدیل شده است. در دیدگاه های غربی به دلیل عدم حضور مهریه در فرهنگ آنان، نظریه پردازی صورت نگرفته است. از این رو پژوهش حاضر با رویکردی اکتشافی - تبیینی - مقایسه ای به بررسی آن و بومی سازی می پردازد. در گزارش های تحقیقاتی داخلی، مهریه با بی اعتمادی به جنس مخالف رابطه داشته است. به طور خاص، متغیر تبیین کننده قوی اعتماد به جنس مخالف در شهر تهران، احساس امنیت بوده است. هم چنین مهریه در تهران با پایگاه اقتصادی اجتماعی زنان نیز رابطه معنادار داشته است. از این رو چارچوب نظری برگرفته از گزارش های تحقیقاتی، به رابطه احساس امنیت و میزان مهریه با تاکید بر منزلت اجتماعی زنان اختصاص دارد. برای مفهوم سازی احساس امنیت و ابعاد آن از دیدگاه چلبی بهره برداری شده است . جامعه آماری شامل دو منطقه شمال شهر تهران و جنوب شهر است که دربردارنده دو قشر با درآمد بالا و پایین است. حجم نمونه برای هر منطقه 100 زن در نظر گرفته شده است، که از طریق نمونه گیری تعمدی مورد آزمون با پرسشنامه بسته پاسخ و باز پاسخ قرار گرفته اند. یافته ها بیانگر آن است که میزان مهریه با منزلت اجتماعی رابطه مستقیم دارد( 40 ?)؛ به این معنا که هر چه طبقه بالاتر می رود میزان مهریه هم بیشتر می شود؛ متغیر دغدغه رواج چشم و هم چشمی درمیان ابعاد احساس امنیت جمعی قوی ترین رابطه را با میزان مهریه داشته( 16 ?) و بیشتر به اقشار کم درآمد اختصاص دارد. گروه منزلتی پایین تر از احساس امنیت کمتری در ابعاد احساس امنیت مالی( 37?)، جانی( 34 ?) و برخی از ابعاد احساس امنیت جمعی و احساس امنیت فکری برخوردار بوده اند. از طرف دیگر یافته های کیفی حاکی از آن است که اقشار کم درآمد احساس امنیت کمتری در ابعاد مالی37%، جانی34%، جمعی(دغدغه رواج طلاق28%، چشم و هم چشمی22%، رواج متعه23%) و فکری(تحمیل عقیدتی23%، و ممانعت از تحصیل و کار22%)نسبت به اقشار پردرآمد برخوردارند.