تجویز lps یا لیپوپلی ساکارید در طیور مشابه عفونت باکتریایی سبب ایجاد تب، تولید سیتو کینها و بی اشتهایی حاد ناشی از بیماری می شود. مهار سنتز پروستاگلاندین ها سبب کاهش اثرات بی اشتهایی ناشی از تجویز lpsمی گردد. آنزیم های کلیدی در سنتز پروستاگلاندین ها سیکلواکسیژنازها هستند که دارای دو ایزوفرم i و ii می باشند. با توجه به اهمیت مصرف غذا در افزایش رشد در مرغان گوشتی، در این مطالعه اثر تجویز مرکزی و محیطی مهارکننده های انتخابی آنزیمهای سیکلواکسیژناز i و iiبر میزان اخذ غذا در جوجه های گوشتی مورد بررسی قرار گرفت . در این تحقیق به جوجه های گوشتی 7 روزه نژاد راس بعد از اعمال 3 ساعت گرسنگی با روش درون بطن مغزی و محیطی داروهای lps، پیروکسیکام (مهارکننده انتخابی آنزیم سیکلواکسیژنازi )، نیمسولید (مهارکننده انتخابی آنزیم سیکلواکسیژنازii) و حلال داروها به تنهایی و همچنین lps و پیروکسیکام، lps و نیمسولید به صورت توأم، تجویز و میزان اخذ غذا در زمانهای 0، 30، 60، 120، 240، 360 و 1440 دقیقه اندازه گیری شد. نتایج ما نشان داد که تجویز مرکزی و محیطی lps اخذ غذا را بطور معنی دار کاهش میدهد. تجویز توأم و مرکزی lps به همراه مهار کننده های آنزیم سیکلواکسیژناز تاثیری بر اخذ غذای تجمعی نشان نداد. تجویز محیطی داروی پیروکسیکام نیم ساعت قبل از lps اثری بر اخذ غذای تجمعی نسبت به گروه کنترل نداشت. در مورد داروی نیمسولید تجویز محیطی این دارو اخذ غذای تجمعی را از نیم تا 24 ساعت بعد بطور معنی دار کاهش داد. تجویز این دارو نیم ساعت قبل از lpsاخذ غذای تجمعی را از 6 تا 24 ساعت بعد از تجویز lps مهار کرد. این مطالعه نشان می دهد که احتمالا علاوه برآنزیمهای سیکلواکسیژناز، مکانیسم های دیگری نیز در ایجاد بی اشتهایی حاد ناشی از بیماری در طیور دخالت دارند. کلمات کلیدی: لیپوپلی ساکارید،آنزیم های سیکلواکسیژناز، بی اشتهایی، جوجه.