چکیده پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر یک جلسه دو دقیقه ای افشای هیجانی نوشتاری بر کاهش علائم روانی و جسمانی در دانشجویان دچار ضربه روانی و همچنین بررسی نقش تعدیل کننده مقابله رویکرد هیجانی انجام شد. روش: با استفاده از طرح آزمایشی پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل، 46 دانشجوی دختردارای سابقه تجربه رویدادهای ضربه زای غیر بین فردی با روش غربالگری انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه نوشتن در مورد ضربه روانی (وضعیت آزمایشی، تعداد 23 نفر) و نوشتن در مورد یک موضوع خنثی (وضعیت کنترل، تعداد23نفر) بمدت یک جلسه 2 دقیقه ای واگذار شدند. تمام شرکت کنندگان بلافاصله قبل و بعد و 3 هفته بعد از مداخله مورد سنجش قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که در کوتاه مدت یک جلسه دو دقیقه ای افشای هیجانی نوشتاری، بطور معنا داری موجب افزایش ناراحتی ذهنی هنگام نوشتن، عاطفه منفی و علائم جسمانی می گردد. مداخله در دانشجویان با مقابله رویکرد هیجانی و ابراز هیجانی پایین تر و همچنین فراوانی ضربه روانی بالاتر در کاهش علائم روانی و همچنین با پردازش هیجانی و فراوانی ضربه روانی بالاتر در کاهش علائم جسمانی موثرتر بود. علاوه-براین تنزل دادن، شناخت بهتر رویداد ضربه زا، تخلیه هیجانی و پذیرش بعنوان مکانیسم های اثربخشی مداخله مشخص شدند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان می دهد که یک جلسه افشا ی هیجانی کوتاه مدت همانند جلسات سنتی طولانی تر، در کوتاه مدت باعث برانگیختگی هیجانی و جسمانی، اما در 3 هفته بعد در مقایسه با خط پایه باعث کاهش علائم روانی و جسمانی در زیر گروهی از شرکت کنندگان می شود. به عبارت دیگر، متغیرهای تفاوتهای فردی بعنوان تعدیل کننده اثر بخشی آن عمل می کنند. همچنین مکانیسم های مختلف بعنوان تببین کننده اثر بخشی مداخله نقش دارند و بنابراین تئوری واحدی نمی تواند اثربخشی آن را تببین کند. ممکن است مدت زمان افشا لازم برای کسب نتایج مثبت از آنچه قبلا تصور می شده، پایین تر باشد.