پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی وجودی (از طریق تاکید بر احساس تنهایی و اضطراب وجودی ناشی از آن)، بر بهبود نشانگان ضربه ی عشق و سایر مشکلات همراه ( استرس، اضطراب، افسردگی، نشخوار ذهنی و ناامیدی) انجام شده است. در این پژوهش از روش نیمه آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه ی آماری این پژوهش شامل دانشجویان مذکر و مجرد دانشگاه فردوسی مشهد بوده اند، که از میان آنان به شیوه ی نمونه گیری هدفمند 24 آزمودنی انتخاب و سپس به شیوه ی تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از شش پرسشنامه ی که عبارتند از پرسشنامه ی ضربه ی عشق ، مقیاس احساس تنهایی ucal، پرسشنامه ی داس 21، آزمون اضطراب وجودی لارنس گود، مقیاس پاسخ های نشخواری، مقیاس امید اشنایدر استفاده شده است. نتایج نشان داد که میزان نشانگان ضربه ی عشق و سایر مشکلات همراه، همچون استرس، اضطراب، افسردگی، نشخوار ذهنی به صورت معناداری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش یافته و میزان امید به صورت معناداری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است. با توجه به این یافته ها می توان گفت گروه درمانی وجودی می تواند باعث کاهش معنادار نشانگان ضربه ی عشق و سایر مشکلات همراه، همچون استرس، اضطراب، افسردگی، نشخوار ذهنی و افزایش معنادار میزان امید در دانشجویان گردد.