خشونت خانگی علیه زنان، به عنوان یکی از تظاهرات پدیده خشونت علیه زنان، همان اندازه که ناخوشایند می نماید در تمامی جوامع شایع نیز هست. اثرات مستقیم جسمی و روحی حاصل از وقوع خشونت علیه زنان در خانواده در کنار آن که نهاد بنیادی خانواده را آسیب می رساند و مسأله ای جدی و دامنه دار مرتبط با سلامت اجتماعی محسوب می شود، لزوم اتخاذ رویکردی جدید را در این حوزه بیش از پیش نمایان می سازد. عدالت ترمیمی را که به طور روزافزون به مفهومی آشنا در جهان امروز تبدیل شده است، می باید یکی از این رویکردها دانست. رویکردی که بیش از آن که دغدغه مجازات عامل خشونت را داشته باشد، برای حمایت از بزه دیده و جامعه محلی متأثر از خشونت تلاش می کند و در این میان ترمیم صدمات حاصل از خشونت و اصلاح و بازپذیری بزهکار را از یاد نمی برد. از آن جا که استفاده از آموزه های عدالت ترمیمی در حوزه خشونت خانگی علیه زنان در کنار منافع بی شمار مخاطرات احتمالی نیز به همراه دارد، ارزیابی و تحلیل این جنبه های متضاد بررسی جدی در این زمینه را می طلبد. امری که موضوع پژوهش حاضر است. هم چنین با توجه به شیوع خشونت خانگی در ایران و به منظور آن که تدابیر حمایتی موجود در نظام عدالت کیفری را در ایران برای زنان خشونت دیده بازشناسیم، جلوه هایی از عدالت ترمیمی را در نظام حقوقی ایران که در موارد خشونت خانگی می تواند چاره ساز باشد مورد بررسی قرار خواهیم داد. به دلیل آن که اقدامات حمایتی با هدف متوقف ساختن خشونت و جلوگیری از وقوع آن انجام می گیرند، در پایان اقدامات پیشگیرانه غیرکیفری را که پیوند نزدیک تری با آموزه های عدالت ترمیمی دارا هستند مطالعه می نماییم.