ایزولوسین یک آمینواسید شاخه ای است که منظور از این مطالعه، بررسی قابلیت ضد دیابتی این ترکیب است. عرضه ترکیبی با قابلیت ضد دیابتی و عوارض کمتر نسبت به دارو های موجود، هدف اصلی این تحقیق است. در این مطالعه، برای بررسی این قابلیت ضد دیابتی ایزولوسین، تیمار 35 روزه راتهایی که با تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید در دوز 120 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن رات و 15 دقیقه بعد از آن با تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین در دوز 60 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن رات دیابتی شده بودند، با ایزولوسین در دوز 50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن رات انجام شد. 24 ساعت بعد از آخرین مرحله تیمار، راتها بیهوش و سپس خونگیری شدند. سنجشهای پلاسمایی مورد نظر بر روی سرم، بر اساس کیت آنزیمی شرکت بیوسیستم انجام شدند. دریافت دهانی ایزولوسین در دوز mg/kg(bw)50، غلظت گلوکز خون را از 255.83 میلی گرم در دسی لیتر در راتهای مبتلا به دیابت به mg/dl 301.6 رساند که در0.05p< افزایش معنی-داری نیست.همچنین دریافت ایزولوسین غلظت تری گلیسرید، کلسترول، hdl و اسید اوریک پلاسما را نیز نتوانسته در 0.05 p< به صورت معنی داری تحت تأثیر قرار دهد. تنها فاکتور تغییر یافته در این مطالعه، غلظت ldl پلاسما است، که در گروه راتهای دیابتی تیمار شونده با ایزولوسین نسبت به گروه راتهای کنترل دیابتی افزایش معنی داری در 0.05p< داشته است. در این مطالعه، ایزولوسین غلظت گلوکز پلاسما را کاهش نداده است و در نتیجه غللظت فاکتورهای دیگر را که تابع غلظت گلوکز هستند، نتوانسته تحت تأثیر قرار دهد. در نهایت، می توان گفت ایزولوسین بر غلظت گلوکز در راتهای مبتلا به دیابت موثر نبوده و برای اثبات این پدیده، نیاز به بررسی بیشتری می باشد.