تعداد 160 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی، با 5 تیمارآزمایشی ،4 تکرار و 8 قطعه جوجه در هر تکرار از سن 7 تا 42 روزگی استفاده شدند. جیره ها بر پایه ذرت- سویا تنظیم گردیدند. مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک، در طول دوره آزمایش و بازده لاشه و وزن نسبی مربوط به صفات لاشه در پایان دوره آزمایش اندازه گیری شد تیمارهای آزمایشی شامل 1- شاهد 2- آنتی بیوتیک اکسی تتراسایکلین (150 گرم در تن) 3- مکمل تجاری اسید آلی ارگاسید (3/0 درصد جیره) 4- پروبیوتیک پروتکسین (150 گرم در تن) 5- پری بیوتیک مانان الیگوساکارید (2 کیلوگرم در تن) بود. هیچ یک از خصوصیات اندازه گیری شده به جز قابلیت هضم ایلئومی انرژی قابل متابولیسم ظاهری، وزن قلب و بال، از نظر آماری معنی دار نبود. به نظر می رسد جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی اسید آلی کمترین مصرف خوراک و بهترین ضریب تبدیل غذایی را به طور غیرمعنی داری در کل دوره نسبت به سایر تیمارها داشتند. جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی پروبیوتیک بیشترین افزایش وزن بدن را در سن 42-22 روزگی داشتند، اما تغذیه با جیره حاوی آنتی بیوتیک موجب افزایش وزن بالاتر جوجه ها گردید. در سن 42 روزگی جوجه های تغذیه شده با جیره شاهد بیشترین وزن بدن و جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی اسید کمترین میزان وزن بدن را نشان دادند. در سن 35 روزگی بیشترین قابلیت هضم ایلئومی پروتئین و چربی در تیمار حاوی پری بیوتیک و کمترین قابلیت هضم ایلئومی پروتئین و کلسیم در تیمار حاوی آنتی بیوتیک مشاهده گردید. جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی اسید، کمترین میزان قابلیت هضم ایلئومی چربی و بیشترین قابلیت هضم ایلئومی فسفر را نشان دادند. جوجه های تغذیه شده با آنتی بیوتیک، به طور معنی داری بیشترین قابلیت هضم ایلئومی انرژی قابل متابولیسم ظاهری و جوجه های تغذیه شده با جیره شاهد، کمترین قابلیت هضم ایلئومی انرژی قابل متابولیسم ظاهری را در سن 35 روزگی نشان دادند. کلمات کلیدی: اسیدآلی، پری بیوتیک، پروبیوتیک، آنتی بیوتیک، عملکرد، قابلیت هضم ایلئومی، جوجه گوشتی، تنش گرمایی