گیاهان در محیط شور با دو عامل اصلی مواجه هستند؛ اول املاح زیاد موجود در محلول خاک که پتانسیل اسمزی آب خاک را پائین می آورد و باعث کاهش جذب و کمبود آب در گیاه می شود (عبدل زاده و همکاران، 1998). این امر موجب اختلال در تقسیم سلولی و بزرگ شدن سلول ها شده و تمام واکنش های متابولیکی گیاه تحت تأثیر قرار می گیرد. دوم این که، سمیت یون های سدیم و کلر موجب کاهش جذب یون های ضروری از جمله یون های پتاسیم، کلسیم، آمونیوم و نیترات شده و نیز از فعالیت آنزیم ها کاسته و ساختار غشاء را بر هم می زند (گرینوی و مونز، 1980؛ لاکان و دوراند، 1996). این اثرات سبب کاهش فعالیت های متابولیکی گیاه از جمله فتوسنتز شده و از رشد گیاهان در محیط های شور می کاهد (لاکان و دوراند، 1996). تنظیم کننده های رشد گیاهی موادی هستند که برای کنترل رشد گیاه بدون تغییر الگوهای نموی استفاده می شوند (رادماچر،2000). تنظیم کننده های رشد شامل مواد شیمیایی نظیر خانواده تریازول-ها و نیز هورمون های گیاهی می شوند، که اگر تیمار بذر با آنها پیش از کاشت صورت گیرد، تحمل گیاهان را نسبت به تنش شوری افزایش می دهند؛ زیرا گیاهان حاصل از این بذور آسانتر با شرایط شوری در خاک سازگار می شوند (استروگونا،1964).هم چنین این تنظیم کننده های رشد با تقویت فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت نظیر اسکوربیت پرواکسیداز، گلوتاتیون رداکتاز، کاتالاز و پرواکسیداز گیاهان را از تنش های مختلف مانند شوری حفاظت می کنند (سادهو و گوپتا،1997).