تمایل به برقراری ارتباط در زبان خارجی (wtc) و خود تنظیمی (sr) دو ساختار هستند که می توانند به نوعی به یادگیری زبان کمک کنند. ساختار اول به این دیدگاه اشاره می کند که زبان آموزانی که به برقراری ارتباط در زبان دوم تمایل بیشتری دارند در جستجوی فرصتهایی برای ارتباط بوده، و به واقع در زبان دوم ارتباط برقرار می کنند، و ساختار دوم به میزان توانایی زبان آموزان در کنترل و یا نظارت بر فرایندهای ذهنی مربوط میشود که یادگیری زبان مستلزم حضور آنهاست. تحقیق حاضر بر ارتباط میان تمایل زبان آموزان به برقراری ارتباط در زبان دوم، خود تنظیمی، جنسیت و سطح بسندگی زبان انگلیسی آنها در پاسخگویی به سوالات زیر متمرکز می باشد: 1- آیا میان خودتنظیمی زبان آموزان و تمایل آنها به برقراری ارتباط در زبان انگلیسی به عنوان زبان دوم ارتباطی وجود دارد؟ 2- آیا به لحاظ آماری تفاوت معناداری بین جنسیت زبان آموزان به لحاظ تمایل آنها به برقراری ارتباط در زبان انگلیسی به عنوان زبان دوم و خود تنظیمی آنها وجود دارد؟ 3- آیا رابطه معناداری بین جنسیت و سطح بسندگی زبانی زبان آموزان و تمایل آنها به برقراری ارتباط در زبان دوم وجود دارد؟ 118 دانشجوی پسر و دختر در رشته های مرتبط با زبان انگلیسی در مقطع کارشناسی در این بررسی مشارکت نمودند. از دانشجویان آزمون (2004) oxford placement test گرفته شده و به آنها دو پرسشنامه شامل self-regulation trait questionnaire وwillingness to communicate questionnaire داده شد. داده های گردآوری شده با استفاده از تنوعی از مدلهای آماری نظیر همبستگی، رگراسیون چندگانه، آزمون t و تحلیل واریانس دو سویه مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان داد که تمایل به برقراری ارتباط زبان آموزان و خودتنظیمی آنها همبستگی مثبتی با یکدیگر داشته، و از میان چهار زیرسنجه sr تنها برنامه ریزی بهترین پیش بینی کننده wtc زبان آموزان بود. همچنین، تفاوت معناداری میان دانشجویان پسر و دختر به لحاظ wtc و sr وجود نداشت. بررسی ها همچنین نشان داد که سطح بسندگی زبانی دانشجویان و تمایل آنها به برقراری ارتباط رابطه معناداری با یکدیگر دارند، به گونه ای که در سطح زبانی متوسطه دانشجویان دختر از دانشجویان پسر ، و در سطح زبانی مقدماتی دانشجویان پسر از دانشجویان دختر در تمایل خود به برقراری ارتباط در زبان خارجی پیشی گرفتند. دلالت های آموزشی این بررسی نیز شرح داده شده اند