یکی از غنی ترین و ارزشمند ترین انواع اشعار فارسی شعر عاشورایی با موضوع حماسه عظیم عاشورا است که در زبان فارسی جزو ادبیات آیینی قرار می گیرد. شعر و ادب آیینی به لحاظ محتوایی از چنان گستره دامنه داری برخودار است که کمتر اثر منثور و یا منظومی را می توان در عرصه زبان فارسی نشان داد که از نظر موضوعی در حیطه این نوع ادبیات قرار نداشته باشد. ادبیات آیینی از نظر ساختار لفظی و نمای بیرونی و به کارگرفتن انواع سبک ها، شگردهای هنری و آرایه های لفظی و معنوی، تفاوتی با سایر ادبیات رایج در زبان فارسی ندارد. آنچه ادب آیینی را ممتاز می سازد شاکله معنوی و بار محتوایی آن است. ازجمله شاعران معاصر که قبل از انقلاب و بعد از انقلاب موضوع عاشورا را در اشعار خود انعکاس داده اند جمعی از شاعران فارس هستند. در این پژوهش باتوجه به گسترش فرهنگ عاشورایی در کشور و سهم اهالی و شاعران فارس در این زمینه به بررسی و معرفی چهار شاعر نامدار شیراز (احد ده بزرگی، محمدخلیل جمالی مذنب، محمد مرادی و افروز عسکری) پرداخته می شود که هدف اصلی و عمده آن ارزیابی انواع صور خیال در آثار منظوم و منثور اشعار عاشورایی این چهار شاعر معاصر شیرازو معرفی موفق ترین شاعراز نظر ابتکار و نوآوری در شعر آیینی است. در این میان وجود مراثی زیبا همراه با آرایه و صور خیال قوی در شعر شاعران نکته مهمی است که نباید نادیده گرفت.