تحقیق حاضر به منظور برآورد انرژی قابل متابولیسم و قابلیت هضم پروتئین شامل رقم¬های گاسکوژن و آذر2 در شرایط حضور و عدم حضور مکمل آنزیمی (گریندازیم15000) درجوجه¬های گوشتی در دوره رشد (14 تا 20 روزگی ) و دوره پایانی (32 تا 37 روزگی ) انجام شد. انرژی قابل متابولیسم (me) با 3تکرار در هر قفس 10جوجه گوشتی (5 نر و 5 ماده ) ارزیابی شد. جیره¬های مورد نظر تا 5 روز تغذیه شدند و نمونه¬های مدفوع در 2 روز جمع آوری شدند. مواد مغذی جیره¬های کاملاً آردی شامل40 درصد گندم آزمایشی برای دوره¬های رشد وپایانی تغذیه شدند. 5/0 درصد کسید کروم (cr2o3) در جیره به عنوان مارکر غیر قابل هضم استفاده شد. واریته¬های گندم آزمایشی از دهگلان تهیه شدند. قابلیت هضم پروتئین رقم¬های گاسکوژن و آذر 2 در طول دوره رشد و پایانی به ترتیب برای رقم گاسکوژن 7/77 درصد و 8/90 درصد و برای رقم آذر2 ،9/61 درصد و 2/68 درصد بود. انرژی قابل متابولیسم، افزایش وزن و مصرف خوراک روزانه در طول دوره رشد تحت تاثیر رقم گندم قرار گرفت. تفاوت¬ها در مصرف خوراک روزانه در ارتباط با تفاوت¬ها در مقدار¬های انرژی قابل متابولیسم برای دوره¬های رشد و پایانی بود. انرژی قابل متابولیسم برای رقم گاسکوژن 2998 و 2670 (کیلو¬کالری در کیلوگرم) و برای رقم آذر2، 2830 و 2602 (کیلو¬کالری در کیلوگرم) بود. مقایسه میانگین¬های برآورده شده نشان داد که افزودن آنزیم به جیره آزمایشی انرژی قابل متابولیسم و قابلیت هضم پروتئین را در سن 14 تا 20 روزگی و 32 تا 37 روزگی (p<0/05) افزایش داد.

هدف ازمطالعه حاضر ارزیابی تأثیر افزودن پودر سیر یا سیاه دانه بر عملکرد بلدرچین های تخم گذار تحت استرس (با تزریق دگزامتازون) بود. به این منظور تعداد 160 قطعه بلدرچین در سن 11 هفتگی به طور تصادفی در 10 قفس (با تعداد 16 پرنده در هر قفس) قرار داده شدند و به سه گروه شاهد، تغذیه شده با 3 درصد پودر سیر و تغذیه شده با 2 درصد پودر سیاه دانه تقسیم شدند. جیره های آزمایشی به مدت 4 هفته مورد استفاده قرار گرفتند. در سن 15 هفتگی، به نیمی از پرندگان هر گروه دگزامتازون (2 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن، به میزان 5/0 میلی لیتر )، و به نصف دیگر، سرم فیزیولوژیک (5/0 میلی لیتر) به صورت زیر جلدی به مدت 7 روز تزریق شد. سپس تغذیه بلدرچین ها به مدت 4 هفته پس از تزریقات مذکور ادامه یافت. نتایج نشان داد که تغذیه بلدرچین ها با 3 درصد پودر سیر و نیز 2 درصد پودر سیاه دانه در سن 11 تا 14 هفتگی فاقد اثر معنی دار بر تولید تخم، پارامترهای کیفی تخم، وزن بدن، نطفه داری و فراسنجه های خونی بود (05/0<p)، اما در سن 11 هفتگی تیمار پودر سیر به طور معنی داری مصرف خوراک را در مقایسه با شاهد کاهش داد (05/0>p) و در سن 14 هفتگی نیز مصرف خوراک، وزن پوسته خشک و ضخامت پوسته تخم را به طور معنی داری نسبت به شاهد افزایش داد (05/0>p). تزریق دگزامتازون منجر به کاهش تولید تخم (در 15، 16، 17 و 18 هفتگی)، وزن بدن (در 16 و 19 هفتگی)، مصرف خوراک (در 16 و 17 هفتگی)، نطفه-داری (در 16 و 17 هفتگی)، پارامترهای کیفی تخم از جمله وزن تخم، وزن سفیده و ضخامت پوسته خشک (در 16 و 17 هفتگی) و وزن زرده (در 16، 17، 18 و 19 هفتگی)، نسبت به گروه تحت تزریق سرم فیزیولوژیک گردید (05/0>p)؛ اما سطح اسید اوریک پلاسما (در 16 هفتگی) و نیز درصد وزن نسبی سفیده (در 18 هفتگی) را به طور معنی داری در مقایسه با گروه تحت تزریق سرم فیزیولوژیک افزایش داد (05/0>p). با این حال در 16 هفتگی پودر سیر به طور معنی داری باعث افزایش مصرف خوراک نسبت به شاهد گردید (05/0>p). همچنین مصرف خوراک در گروه تحت تیمار سیاه دانه در سنین 17، 18 و 19 هفتگی به طور معنی داری نسبت به شاهد کاهش یافت (05/0>p). نتایج این تحقیق نشان داد که گنجاندن پودر سیر و سیاه دانه در جیره بلدرچین ها نتوانست عوارض جانبی ناشی از تزریق دگزامتازون بر عملکرد بلدرچین ها و کاتابولیسم پروتئین در آنها را تغییر دهد.

استفاده از نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم (tio2nps) بطور روز افزونی در تحقیقات دام و طیور در حال افزایش است. tio2nps می توانند (ممکن است) سبب آسیب های عمده در اندام ها و بافت های مختلف شوند. مطالعات قبلی اثرات نانو ذرات بر ایجاد التهاب و افزایش یا کاهش بیان ژن های موثر در رشد و توسعه بافت های تولید مثلی در حیوانات نر و ماده را گزارش کرده اند. از جمله این ژن ها می توان به گیرنده آندروژنی (ar)،نیتریک اکسید سینتاز قابل القاء (inos)، فاکتور رشد شبه انسولین (igf-1) و toj3 اشاره نمود. این پژوهش به منظور ارزیابی اثرات tio2nps و ویتامین e بر بیان ژن های اشاره شده در بافت های کبد و تخمدان در بروز پاسخ های مرتبط با آسیب های وارد شده در بافت های کبد و تخمدان و بررسی نقش ویتامین e به عنوان یک آنتی اکسیدان با اندازه گیری سطح بیان این ژن ها با روش rt-pcr نیمه کمی انجام شد. بدین منظور جوجه های بلدرچین به طور تصادفی به یکی از 6 گروه شامل گروه کنترل بدون هیچ افزودنی به جیره پایه، گروه جیره پایه به اضافه 200 میلی گرم بر کیلوگرم ویتامین e، گروه های جیره پایه به اضافه 500 و 1000 میلی گرم از tio2nps و گروه-های جیره پایه به اضافه 500 و 1000 میلی گرم از tio2nps و 200 میلی گرم بر کیلوگرم ویتامین e تقسیم شدند. نتایج نشان دادند که سطح بیان ژن های ar، inos و toj3 در تیمارهای 500 و 1000 میلی گرم، 90 روز پس از قرار گرفتن در معرض tio2nps به طور معنی داری افزایش یافت. همچنین 200 میلی گرم ویتامین e توانست میزان بیان ژن های inos و toj3 را در تیمار دریافت کننده 1000 میلی گرم tio2nps، به صورت معنی داری کاهش دهد اما هیچ تأثیری بر بیان ar نداشت. این نتایج پیشنهاد می کند که نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم می توانند در نارسایی زودرس تخمدانی و اختلال در بلوغ فولیکول ها، اثرات التهابی و همچنین در سرطان زایی و تکثیر سلول های سرطان زا نقش داشته باشند.

نانو ذره ی دی اکسید تیتانیوم (tio2) به دلیل خواص منحصر به فرد، امروزه در کاربرد های وسیعی مورد استفاده قرار می گیرد. قدرت واکنش پذیری بالا سبب شده که این مواد با مواد آلی اطراف خود واکنش دهند و موجب ایجاد نگرانی هایی در رابطه با اثرات بهداشتی آنها بر سلامت انسان و محیط زیست شوند. در این پژوهش به منظور مطالعه ی اثرات نانو ذرات، نانو ذره ی tio2 به صورت خوراکی در دو سطح 500 و 1000 میلی گرم بر کیلوگرم با یا بدون 200 میلی گرم ویتامین e به جیره پایه بلدرچین به مدت 90 روز اضافه شد و بیان ژن های il-6، il-1?، cyp1a4 و tgf-? با روش rt-pcr (نیمه کمی) مورد ارزیابی قرار گرفت. در نتیجه انجام این پژوهش تحت تأثیر نانو ذرات، افزایش در بیان ژن های il-6، il-1?، cyp1a4 و tgf-? در تیمارهای 500 میلی گرم و 1000میلی گرم جیره مشاهده شد. همچنین 200 میلی گرم ویتامین e توانست میزان بیان ژن های il-6، il-1b و cyp1a4 را در تیمار 1000 میلی گرم tio2nps و بیان ژن های il-6 و il-1b را در تیمار 500 میلی گرم tio2nps به صورت معنی داری کاهش دهد. در صورتی که در ژن tgf-? هیچ کاهش معنی داری تحت تأثیر ویتامین e نسبت به tio2nps دیده نشد. بر این اساس می توان گفت، نانو ذره ی tio2 سبب افزایش بیان ژن های مرتبط با سیستم ایمنی، استرس اکسیداتیو و تکثیر سلولی در ارتباط با ایجاد پاسخ های التهابی، استرس ویا تحریک تومور زایی شده است. همچنین ویتامین e توانسته تا حدودی پاسخ های التهابی را کاهش دهد.