یش¬بیانی mir-21 در سرطان پستان با تغییر شکل سلولی، پیشرفت تومور، رگ¬زایی تومور، گسترش و متاستاز تومور پستان همراه است. از طرف دیگر تمرینات استقامتی موجب کاهش حجم تومور می¬شوند ولی تاکنون سازوکارهای دقیق آن شناسایی نشده است. لذا هدف پژوهش حاضر اثر یک دوره تمرین استقامتی بر بیان mir-21 و ژن¬های پایین¬دست بود. بدین منظور 60 سر موش بالب¬سی خریداری و در 4 گروه ورزش-تومور-ورزش(ete)، ورزش-تومور-استراحت(etr)، استراحت-تومور-ورزش(rte) و استراحت-تومور-استراحت(rtr) قرار گرفتند. 8 هفته تمرین استقامتی فزاینده با شدت 50-70 درصد vo2max قبل از توموری شدن در دو گروه اجرا شد و سپس سلول¬های سرطانی mc4-l2 وابسته به گیرنده استروژن به آنها تزریق شد. پس از سرطانی شدن تمرینات به مدت 6 هفته دیگر با شدت 50-63 vo2max در گروه¬های مربوطه اجرا شد. حجم تومور به صورت هفتگی با کولیس دیجیتال اندازه¬گیری شد. پس از اتمام پروتکل تمرین، موش¬ها قربانی شدن و بافت تومور برداشته، فریز و در دمای 70- سلسیوس نگه¬داری شد. بافت تومور در آزمایشگاه هموژن شد و با ترایزول و بر اساس دستورالعمل آن استخراج rna تام صورت گرفت. بیان ژن¬های هدف با کیت¬های مخصوص و pcr real-time اندازه¬گیری شد. بیان نسبی ژن¬ها با استفاده از فرمول 2-δδct محاسبه شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون ولش برای محاسبات آماری و مقایسه گروه¬ها استفاده شد. نتایج کاهش حجم تومور در گروه¬های ete و rte در مقایسه با etr و rtr را نشان داد. هم¬چنین، کاهش معنی¬دار بیانmir-21، bcl2 و پروتئین il-6 و همین طور افزایش معنی¬دار tpm1 در گروه¬های ete و rte در مقایسه با دو گروه دیگر(etr و rtr) را نشان داد. تمرینات استقامتی سطوح فاکتورهای التهابی درون تومور را کاهش می¬دهد. تمرینات ورزشی موجب کاهش سطوح سایتوکاین پیش التهابی il-6 در بافت تومور می¬شود. تمرینات استقامتی می¬توانند بیان nf-κb و stat3و اهداف زیر دستش را کاهش دهد، بنابراین، تمرینات استقامتی موجب کاهش بیان mir-21 و متعاقباً کاهش بیان bcl2 و افزایش بیان tpm1 می¬شوند. درنتیجه حجم تومور کاهش می¬یابد. بعلت کاهش سطوح فاکتورهای التهابی در گروه¬هایی که پس از توموری شدن تمرینات استقامتی را انجام می¬دادند، می¬توان اذعان داشت تمرینات استقامتی علاوه بر نقش پیشیگرانه در سرطان پستان وابسته به هورمون( گیرنده استروژن) نقش کمک درمانی نیز دارند.