کشور جمهوری اسلامی ایران از سابقه تاریخی طولانی در صنعت کشتیرانی و دریانوردی برخوردار است و از قدیمی ترین کشورهای فعال در این حیطه محسوب می گردد. گرچه حمل ونقل دریایی ایمن ترین نوع حمل و نقل در دنیا هست اما هرساله هزاران سانحه دریایی اتفاق می افتد که سهم عمده آن مربوط به شناورهای سنتی و اصطلاحاً غیر کنوانسیونی است. این سوانح علاوه بر صدمات جانی، خسارات مالی بیشماری به دریانوردان و اقتصاد محلی و ملی وارد می نماید. علت اصلی اکثر این سوانح خطای انسانی و عدم شایستگی دریانوردان می باشد. تحقیقات نشان میدهد که مهمترین عامل که تأثیر بسزایی در شکل گرفتن خطای انسانی دارد ضعف آموزش می باشد. این همه در حالی به وقوع می پیوندد که خدمه این شناورها در دوره های آموزشی مرتبط با حیطه شغلی خود شرکت کرده و گواهینامه های شایستگی دریانوردی را با موفقیت دریافت نموده اند. بنابراین ارتقاء کیفیت آموزش دریانوردان می تواند موجب حمل و نقل ایمن تر دریایی گردد. در جهت ریشه یابی و رفع این نقیصه این تحقیق به ارزیابی اثر بخشی آموزش های تخصصی دریانوردی برای دریانوردان شناورهای با محدوده ی سفرهای نزدیک به ساحل پرداخته است. این تحقیق به وسیله روش آمیخته به ارزیابی اثربخشی آموزش با استفاده از مدل کرک پاتریک (با بررسی مولفه های دانش، یادگیری، تغییر عملکرد، و نتایج (اقدام به تعیین وضعیت موجود نموده است. درانتها بر مبنای یافته های این پژوهش پیشنهاد هایی در جهت بهینه سازی آموزش های دریانوردی ارائه داده شده است¬. بر طبق یافته های این پژوهش تنها مولفه دانش در آموزش های دریانوردی رضایت بخش بوده است و جهت دستیابی به سه مولفه دیگر نیازمند بازنگری و اصلاح رویه های آموزش می باشند.