در دنیا پذیرفته شده که توسعه پایدار شهرها درصورتی تحقق می پذیرد که مدیریت واحد شهری با رعایت اصول علوم روز شهرسازی و تقسیم عادلانه منابع و درامد شهری بصورت توامان شکل گیرد.ژان باستیه معتقد است فرایند تصمیم گیری مدیریت شهری زمانی موجب منفعت مدیریت شهری می شود که شهروندان بیشترین مشارکت در تصمیم گیری ها علاقه پیدا کنند ،این در حالیست که حتی کاربرد اصطلاحاتی نظیر مردم و شهروند در متون ضوابط و مقررات شهرسازی و معماری و طرح های توسعه و عمران مصوب شهرسازی و معماری ایران از تاریخ تاسیس تا کنون مشاهده نمی شود.(صرافی و همکاران1387،124)علاوه بر آن برنامه ریزی و مدیریت شهری در کشورهای در حال توسعه با تاکید بر روش های تکنوکراسی و آمرانه صورت می گیرد. این پایاننامه با استفاده از تکنیک پرسشنامه ،اصول روش دلفی و نرم افزار spss به تجزیه و تحلیل داده های مربوطه پرداخته است.نتایج بدست آمده حاکی از اینست که در ساختار مدیریت شهر تبریز پارادایم تکنوکراسی وجود دارد و همچنین باعث افزایش سکونتگاه های غیر رسمی شده است. با توجه به اینکه الگوی حکمرانی شهری، نقطه مقابل تکنوکراسی می باشد و نقاط ضعف تکنوکراسی مانند عدم مشارکت شهروندان ، به عنوان مهم ترین عامل در آن جایی ندارد، لذا بهترین الگوی مدیریتی برای شهر تبریز و بخصوص مدیریت سکونتگاه های غیر رسمی است.