توجه به علما و دانشمندان و حمایت مادی و معنوی از آنان از سیاست های فرهنگی سلاطین تیموری محسوب می شد. آنان دانشمندان و اهل فضل و هنر را از سرزمین های مختلف در سمرقند و هرات گرد آورده و با تاسیس مدارس و مراکز علمی و تشویق علما برای مهاجرت به این شهر ها امکان رشد علمی و فرهنگی جامعه ایران در این دوره را فراهم ساختند. در بررسی حیات علمی و فرهنگی دوره تیموری تکیه اصلی به شناسایی مراکز علمی و تحقیقاتی این دوره و علوم متداول و رایج در آنها بوده و در ضمن به بررسی زندگی و آثار و تالیفات علما، عرفا، دانشمندان، شعراء ومولفین به نام این دوره پرداخته شده و در کنار آن اشاراتی به نظریه پردازی های مختلف این عصر در باب شاخه های مختلف علمی می شود. نتیجه ای که حاصل می شود می خواهد وضعیت علوم عقلی را در مقایسه با علوم نقلی در عصر تیموریان بسنجد و در کنار آن شاخه هایی از علوم عقلی و نقلی را که در عصر تیموری مورد توجه علما و اندیشمندان این دوره بوده را مشخص کند. انتظار می رود در این پژوهش با روشن سازی وضعیت علمی و فرهنگی دوره تیموری بتوان برای سوالات پژوهش پاسخ پیدا کرد.