رأی ، به معنای اقدام حقوقی و سیاسی است که شهروندان به موجب آن ، اراده خود را در گزینش امری چون نماینده ، قاعده یا تصمیم حقوقی ابراز می دارند. در ایران ، تجربه دموکراسی و ملحوظ داشتن آرای مردم در ساختار قدرت سیاسی ، با ظهور و بروز انقلاب مشروطه و در قالب امضای قانون اساسی مشروطه و وضع قوانین مربوط به انتخابات مجلس شورای ملی نمود یافته است. با وقوع انقلاب اسلامی که با مشارکت وسیع و گسترده مردم شکل گرفت ، همانگونه که نظام سیاسی کشور با محوریت مردم بنیانگذاری گردید ، لاجرم ادامه حیا ت آن نیز با تکیه و اتکای به آرای مردم میسر خواهد بود . با بررسی مبانی فقهی و حقوقی موضوع ، می توان به این نتیجه دست یافت که استفاده از خرد جمعی و دخالت دادن نظرات و آرای مردم در تعیین هیئت حاکمه موجبات تداوم و تعالی نظام جمهوری اسلامی را فراهم می آورد و با درک و پذیرش چنین نگرشی است که پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران ، همه نقش های اصلی در همه امور (اجرایی و تقنینی) به مردم سپرده شده است. در راستای بررسی چگونگی تاثیر آرای مردم در نظام سیاسی جمهوری اسلامی ، تحقیق حاضر ضمن تبیین و بررسی چگونگی پیدایش حق رأی و سیر تکوین آن ، مبانی فقهی و حقوقی پذیرش اصل اتکای به آرای عمومی در اداره امور کشور ، دامنه شمول و گستره اصل اتکای به آرای عمومی در نظام سیاسی جمهوری اسلامی را مورد واکاوی و تبیین قرار داده و در این راستا مطالب پایان نامه در سه فصل جداگانه(( کلیات ، مبانی اصل اتکای به آرای عمومی در نظام جمهوری اسلامی و گستره اصل اتکای به آرای عمومی در نظام جمهوری اسلامی)) تنظیم و سپس جمع بندی مباحث ، در قسمت نتیجه گیری گنجانده شده است.