فولکلور، تجربیات زندگی، باورها، آرزوها و اندیشه های توده مردم را بازتاب می دهد. از جمله ویژگی های فرهنگ عامه، سادگی، صمیمیت و گرایش به واقعیت است، چرا که برخاسته از زندگی مردم ساده زیست و بی تکلف است. شاخصه هایی چون ادبیات عامیانه (ترانه‏‎ها، ضرب المثل ها، تکیه کلام ها)، باورها و اعتقادات مردمی، آداب و رسوم، بازی های محلی، صنایع دستی، هنرهای سنتی، پیشه ها و مشاغل، طب و طبابت سنتی، اماکن سنتی و نحوه معماری ساختمان ها، از عناصر فرهنگ عامیانه به شمار می روند. بوشهر از جمله مناطق جنوبی ایران است که به علت دارا بودن ویژگی های جغرافیایی و اقلیمی خاص، موقعیت بندری، پیشینه تاریخی و سیاسی پر فراز و نشیب و مهاجرت اقوام مختلف، از فرهنگ عامیانه و بومی متفاوت تری نسبت به سایر نقاط ایران برخوردار است. این استان، نویسندگان بسیاری در دامن خود پرورش داده است که به فرهنگ بومی زادگاه خود توجه و عنایت خاصی داشته اند. ادبیات همواره بستری مناسب برای انعکاس عناصر و مولفه های فرهنگ عامیانه بوده و هنرمندان از سرچشمه فرهنگ مردم در آثار خود بهره جسته اند. داستان نویسان بوشهری نیز با عنایت به این موضوع، فرهنگ بومی مناطق جنوب از جمله زیستگاه خود یعنی بوشهر را بسیار پررنگ و ملموس به نمایش گذاشته اند. در این راستا می توان از صادق چوبک، منیرو روانی پور و رسول پرویزی نام برد که با رویکردی واقع گرایانه به توصیف زندگی مردم رنج دیده جنوب و استفاده از عناصر فرهنگِ بومی و مردمی این منطقه پرداخته اند. آنان با گرایش به استفاده از لهجه، ضرب المثل ها و کنایات مردمی، ذکر آداب و رسوم و عقاید عامیانه، اشاره به بازی ها و غذاهای محلی، امامزادگان و قدمگاها، توصیف عناصر اقلیمی چون دریا، پوشش گیاهی و بادهای محلی، صنایع دستی، پیشه ها و مشاغل و نحوه پوشش زنان و مردان منطقه جنوب، به آثار خود وجهه ای فولکلوریک و اقلیمی بخشیده اند.