طی چند دهه اخیر، پژوهش حول محور بازخورد در قلمرو یادگیری زبان به کمک رایانه (call) انجام شده¬است که به نتیجه مطلوب نرسیده¬است؛ بنابراین کاوش آن نیازمند توجه بیشتر می¬باشد. پژوهش کنونی که مبتنی بر طبقه¬بندی بازخورد¬های اصلاحی از دیدگاه لیستر و رَنتا (1997) است؛ به¬دنبال بررسی تأثیر بازخورد رایانشی بر¬روی یادداری کوتاه و بلند¬مدت قوائد نقل-قول¬غیرمستقیم در حوزه یادگیری هوشمند زبان به کمک رایانه (icall) می¬باشد. در راستای ¬این¬ هدف، 60 زبان¬آموز ایرانی سطح متوسط از دانشگاه یزد به¬صورت تصادفی به چهار گروه مطابق با نوع بازخورد رایانشی¬شان، با مشخصات مختلف و شیوه ¬ارائه متفاوت تقسیم شده¬اند: اظهارفرازبانی، تکرار، درخواست توضیح، و گروه کنترل (فاقد بازخورد). بعد از اتمام آزمون رایانه¬محور، از زبان¬آموزان خواسته شد تا دردو آزمون چهارگزینه¬ای نسبتاً مشابه در بازه زمانی سه هفته¬ای شرکت ¬نمایند تا میزان یادداری کوتاه و بلندمدت آن¬ها را به¬ترتیب مورد سنجش قرارگیرد. بعلاوه، پرسش¬نامه ای شامل سه قسمت با عناوین نگرش، آشنایی با رایانه، و اضطراب ناشی از آزمون، با دقت طراحی و طی دو مرحله، قبل و بعد از ارائه بازخورد، به منظور آشکارسازی تغییر در دیدگاه زبان-آموزان توزیع¬گردید. نتایج بدست¬آمده دلیل متقاعدکننده¬ای بر این ادعا است که دوگروه اظهارفرازبانی و تکرار بیشترین تأثیر را نسبت به دو گروه دیگر پذیرفته¬اند. علاوه¬براین، این نتایج نشان¬دهنده ارجعیت گروه¬های آزمایش بر گروه کنترل از جهت یادداری می¬باشد. یافته¬های حاصل از پرسش¬نامه همچنین بیانگر بهبود نگرش شرکت¬کنندگان به بازخورد رایانشی و کاهش سطح اضطراب ناشی از آزمون است.