گرایشات اخیر به ساخت سازه های بلند موجب استفاده از سیستم های مقاوم باربر جانبی در برابر زلزله شده است. اما استفاده از این سیستم ها در بسیاری از موارد نیازهای طرح را برآورده نمی سازد. کنترل سازه ها یک روش انعطاف پذیر در برابر عوامل خارجی و دارای وضعیت پویا و تطابقی است. در این میان کنترل فعال سازه ها از جایگاه ویژه ای برخوردار است. تعیین میزان بهینه ی نیروی کنترل در کنار توجه به محدودیت های ابزارهای اعمال نیرو از مهم ترین چالش های انواع روش های کنترل است. روش های سنتی نظیر lqr بدون در نظر گرفتن اثرات تحریکات خارجی زلزله اقدام به محاسبه ی نیروهای کنترلی می نمایند که این امر دستیابی به پاسخ های بهینه برای مسائل کنترل را دشوار می سازد. محدودیت های روش های بهینه سازی به کارگرفته شده در استراتژی های کلاسیک کنترل همانند روش lqr، زمینه ی استفاده از روش های مدرن بهینه سازی به ویژه روش های فراکاوشی را در کنترل سازه ها فراهم کرده است. روش های بهینه سازی فراکاوشی از جمله روش رقابت استعماری تاکنون به صورت گسترده ای در کنترل سازه ها مورد استفاده قرار نگرفته است.