درگذشته ظروف سرامیکی ایرانی برای زیباتر شدن با نقش ها و موتیف های برگرفته از طبیعت و اقلیم محل تولید مانند گل و بوته، حیوانات و همچنین خوشنویسی وترکیبی از این دو مزین می شدند. اما امروزه بیشتر ظروف سرامیکی وارداتی و حتی ظروف کاربردی تولید داخل دارای نقوش غیربومی هستند و تقریباً هیچ سنخیتی با فرهنگ و هنر ایرانی ندارند. بی شک دلیل آن در چند دهه اخیر ورود تولیدات سرامیکی خارجی منقوش به نقش های غیر بومی بوده که رفته رفته باعث جایگزینی نقش ها شده و سهولت اجرا و بیشتر مواقع طرح های آماده با کیفیت مناسب سبب شده که ظروف سرامیکی با نقش های بومی به فراموشی سپرده شوند. مشکل اصلی در این زمینه عدم توجه به احیای نقوش و اهتمام به بازآفرینی سنت گذشته وعدم معاصر سازی آن ها جهت تداوم است. دغدغه اصلی این پایان نامه تکیه بر سنت و اصول زیباشناسی گذشتگان ایران است. در این میان مکتب سقاخانه به دلیل اهتمام به فرهنگ عامه و قوت و قدرت بازآفرینی هنر تزیینی ایرانی و معاصر سازی آن ها به عنوان پشتوانه این پایان نامه قرار گرفته است. کنکاش در نقوش سقاخانه و الهام از آن ها جهت نقش اندازی بر روی ظروف سرامیک هدف نهایی این پژوهش می باشد و امید است که بتوان از خلال آن سنت گذشته را رونقی تازه بخشید. پروژه عملی منتج شده از این پایان نامه، ملهم از مکتب سقاخانه و با به کارگیری نقوش ایرانیزه شده بر روی ظروف سرامیکی انجام شده است. باشد که در جهت حفظ هویت بصری بومی ایرانی قدمی برداشته باشیم.