این آزمایش با استفاده از 280 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 برای تعیین اثرات سطوح مختلاف سدیم جیره(12/0، 17/0، 23/0، 27/0 و 30/0 درصد)بر عملکرد نهایی،خصوصیات لاشه، مورفولوژی روده کوچک، معدنی شدن استخوان درشات نی و بروز دیسکندر‍پلازی درشت نی انجام شد. جیره های آزمایشی در مرحله آغازین دارای تعادل یکسان آنیون-کاتیون (250 میلی اکی والان درکیلوگرم)، ولی سطوح متغیر کلر (18/0 تا 48/0 درصد) بودند. این آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی، با استفاده از پنج گروه آزمایشی، هر گروه آزمایشی در چهار تکرار و هر تکرار شامل چهارده قطعه جوجه گوشتی مخلوط دو جنس انجام گرفت. جوجه های مورد آزمایش در دوره سنی 11 تا 49 روزگی با جیره های یکسان رشد و پایانی تغذیه شدند. نتایج نشان داد که سطوح مختلف سدیم جیره در مرحله آغازین (1 تا 11 روزگی) فاقد تأثیر معنی دار (05/0<p) بر روی وزن بدن، خوراک مصرفی، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل خوراک و تلفات بود. سطح سدیم جیره در مرحله آغازین فاقد تأثیر معنی دار (05/0<p) بر وزن نسبی اجزای لاشه و اجزای دستگاه گوارش در سنین 21 و 42 روزگی بود، اگر چه افزایش سطح سدیم جیره از 12/0 به 32/0 درصد موجب تغییر معنی دار (05/0>p) میزان ph محتویات دئودنوم و ژژنوم در سن 21 روزگی گردید. میزان فراسنجه های سرم از جمله گلوکز، تری گلیسیرید، پروتئین کل، اسید اوریک و فسفر در سن 11 روزگی و سطح فسفر پلاسما در سن 21 روزگی تحت تأثیر سطح سدیم جیره قرار نگرفت، اگر چه میزان هماتوکریت خون در سن 21 روزگی با افزایش سطح سدیم جیره افزایش یافت. نتایج نشان داد که افزایش سطح سدیم جیره موجب افزایش نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت دئودنوم در سن 21 روزگی گردید. افزایش سطح سدیم جیره در مرحله آغازین موجب کاهش (05/0>p) میزان خاکستر، کلسیم و فسفر استخوان درشت نی در سنین 21 و 42 روزگی گردید، بدون این که بر وقوع عارضه دیسکندروپلازی درشت نی تأثیری داشته باشد. به طور کلی نتایج بیانگر عدم تأثیر سطح سدیم جیره مورد استفاده در این آزمایش در مرحله آغازین روی عملکرد جوجه های گوشتی بود، اگر چه میزان ph محتویات دئودنوم و ژژنوم، ارتفاع پرزهای دئودنوم و معدنی شدن استخوان درشت نی تحت تأثیر سطح سدیم جیره در مرحله آغازین قرار گرفت. کلمات کلیدی: سدیم، جوجه گوشتی، مورفولوژی روده ، عملکرد، معدنی شدن استخوان