برای مطالعه دگرریختی منطقه مورد مطالعه که بخش غربی پهنه ی گسلی میامی واقع در محدوده ی روستای محمدآباد (نرسیده به شهر میامی) تا نزدیکی کاروانسرای قدیمی میاندشت ( جاده اصلی شاهرود- سبزوار) می باشد، به بررسی هندسی (در مقیاس های میکروسکوپی، مزوسکوپی و مگاسکوپی) و تجزیه و تحلیل ساختارها و سپس به ارتباط این ساختارها نسبت به یکدیگر و نیز موقعیت مکانی دقیق آن ها و تهیه نقشه ساختاری پرداخته شد. با انجام مراحل فوق این نتیجه حاصل شد که در محدوده ی دگرریختی پهنه ی گسلی میامی، گسل اصلی میامی با روند شمال شرق- جنوب غرب شکل گرفته است، سازوکار این گسل بیشتر از نوع معکوس با مولفه امتدادلغزی راستگرد است. این گسل در بخش شرقی محدوده ی مطالعاتی به صورت راندگی با شیب در جهت شمال غرب و در بخش غربی محدوده ی مطالعاتی، گسل به صورت راندگی با شیب در جهت جنوب شرق و قسمت میانی بصورت امتدادلغز راستگرد عمل کرده است. در امتداد گسل اصلی دو خمش شناسایی و بررسی شد، در سمت جنوب غربی محدوده ی مطالعاتی خمش راست پله و در سمت شمال شرقی خمش چپ پله شکل گرفته است که با توجه به راستگرد بودن پهنه برشی شرایط تراکششی و ترافشارشی را بوجود آورده است. علاوه بر گسل اصلی میامی گسل های فرعی دیگری در منطقه بررسی شد (برش های ریدل). روند چین ها نیز به موازات گسل اصلی اند که نشان می دهد جهت تنش اصلی جنوب شرقی- شمال غربی است. در بررسی های کرنش، به کمک ساختار ها در مقیاس های مختلف و نیز پس از نمونه گیری از سنگ های دگرریخت شده حوالی گسل اصلی و مطالعات میکروسکوپی و به کار بردن روش های تحلیل کرنش با کمک نرم افزار، بیضی کرنش از نوع ناهم محور پیش رونده راستگرد بدست آمد که جهت تنش اصلی جنوب شرقی- شمال غربی را بیان می کند. در منطقه بخش بندی کرنش در مکان و زمان رخ داده است. در نهایت برای درک بهتر از دگرریختی و کرنش منطقه در طول زمان زمین شناسی، مدل تکتونیک تجربی نیز ارائه شد. این مدلسازی تا حدی نتایج فوق را تایید می کند.