مسکن مهم ترین و اساسی ترین احتیاج انسانی را تشکیل می دهد. این احتیاج به مسکن باعث شده است تا این کالا به بزرگترین سرمایه خانواده ها به خصوص در کشورهای جهان سوم تبدیل شود. از آنجایی که هر منبع اقتصادی با خود قدرت اجتماعی و سیاسی را به همراه می آورد، داشتن مسکن و مالکیت آن نیز به تبع مزایای زیادی را با خود به همراه دارد. این مزایا زمانی پررنگ تر می شود که به گروهی از افراد جامعه تعلق بگیرد که زمانی از آن مزایا بی بهره بوده اند و این گروه همان زنان هستند که درصد مالکیت مسکن برای آن ها نرخ بسیار پایینی را به نسبت مردان نشان می دهد. در واقع، داشتن مالکیت مسکن، نه تنها قدرت اقتصادی را به همراه دارد، بلکه این قدرت اقتصادی با خود قدرت اجتماعی و سیاسی را به هماره می آورد که از نمودهای بارز داشتن قدرت سیاسی و اجتماعی حضور هرچه بیشتر زنان برای مشارکت در جامعه و استقلال تصمیم گیری آن ها می باشد. با توجه به اهمیت این موضوع برای زنان، سعی کرده ایم که در این پایان نامه تأثیر مالکیت مسکن بروی توان مشارکت زنان شهری را بررسی کنیم. این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی می باشد که با استفاده از روش همبستگی به مطالعه در مورد موضوع موردنظر پرداخته خواهد شد. همچنین ماهیت پژوهش نیز از نوع بنیادی کاربردی می باشد. روش جمع آوری داده در این پژوهش با استفاده از روش اسنادی و کتابخانه ای و همینطور تحقیقات میدانی (استفاده از پرسش نامه) می باشد. در این پژوهش جامعه آماری کلیه زنان سنندجی می باشد که قبلا مالکیت مسکن نداشته اند و در چند سال اخیر مالکیت مسکن را به دست آورده اند، همچنین برای انتخاب نمونه از روش تصادفی استفاده شده و حجم نمونه با استفاده از مدل کوکران تعیین می شود. در پایان برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های آمار استنباطی بویژه همبستگی و رگرسیون و آزمون t-test و کندال استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که بین مالکیت مسکن برای زنان و توان مشارکت آنان در عرصه های شهری رابطه مستقیم و مثبتی وجود دارد، به طوری که با افزایش مالکیت مسکن توان مشارکت زنان در عرصه های شهری افزایش می یابد.