یکی از پروتئین های درگیر با سرطان و استرس، گیرنده های بتا آدرنرژیک اند. پروتئین cox-2 نیز فرمی از آنزیم سیکلواکسیژناز (cyclooxygenase) است که توسط فاکتورهای متعددی از جمله التهاب القا شده و با تومورزایی همراه است. فعالیت درمانی بلوکه کننده های بتا مانند پروپرانولول و مهارکننده ی انتخابی cox-2 مانند سلکوکسیب (celecoxib) به ترتیب به بلوکه کردن گیرنده های بتا آدرنرژیک و مهار آنزیم cox-2 نسبت داده می شود. در این پژوهش اثر پروپرانولول و سلکوسیب بر روی رشد سلول های k562 مورد بررسی قرار گرفت. با استفاده از روش mtt خاصیت ضد توموری داروهای پروپرانولول و سلکوکسیب در غلظت های مختلف بر روی رده سرطانی k562 بررسی شد و پس از تهیه داروی ترکیبی از این دو دارو در غلظت های مختلف و استفاده از روش mtt و نرم افزار compusyn، اثرات سینرژیسم و آنتاگونیسم داروها به دست آمد. برای بررسی آپوپتوز نیز از روش ژل الکتروفورز dna و روش رنگ آمیزی dapi استفاده شد. دو داروی پروپرانولول و سلکوکسیب باعث کاهش قدرت بقاء سلول های k562 شدند . داروی ترکیبی حاصل از دو داروی مدکور باعث کاهش رشد بیشتر در سلول های k562 شد. نتایج نشان داد در غلظت مشخصی از داروی ترکیبی پروپرانولول و سلکوکسیب سینرژیسم وجود دارد و در این غلظت رشد سلول های k562 کاهش معنادار نشان می دهند. اثر مهاری داروهای پروپرانولول و سلکوکسیب وابسته به زمان و غلظت می باشد و بنابراین در غلظت های بالاتر داروها و 72 ساعت پس از تیمار بیشترین اثر مهاری مشاهده شد. با توجه به نتایج به دست آمده می توان از داروهای پروپرانولول و سلکوکسیب و نیز داروی ترکیبی تهیه شده از آن، برای مهار رشد سلول سرطانی k562 استفاده کرد.