هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر گروه های سنی مختلف و نوع پروتکل تمرینی بر عملکرد قلبی تنفسی مردان متعاقب اجرای پروتکل هوازی پیشرونده است. در این تحقیق 36 نفر از مردان سالم با میانگین سنی 7/1±7/12، 9/4±3/34، 1/2±55 سال به طور داوطلبانه انتخاب شدند. ابتدا کارسنج پایی با تعداد دور ثابت 50 دور در دقیقه و با شدت اولیه حدود 50 وات شروع و هر دو دقیقه 25 وات اضافه شد تا فرد به واماندگی برسد. آن گاه پس از یک ساعت استراحت،آزمون کارسنج دستی با شدت اولیه 25 وات شروع و هر دو دقیقه 25 وات به آن افزوده گردید. شاخص های تنفسی ظرفیت حیاتی اجباری (fvc) و حجم بازدمی با فشار در یک ثانیه (fev1) با روش اسپیرومتری و شاخص قلبی حاصلضرب دوگانه با ثبت ضربان قلب و فشار خون در قبل و بلافاصله پس از اجرای کارسنج پایی و یا دستی اندازه گیری شدند. داده ها بااستفاده از روش های آماری آنالیز واریانس چند عاملی(manova)، آنالیز واریانس یک طرفه(anova) و آزمون تعقیبی توکی(hsd) در سطح معناداری 05/0p< تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها نشان داد که سن و نوع پروتکل وامانده ساز بر شاخص های تنفسی fvc و fev1 و شاخص قلبی rpp به ترتیب اثر معنادار وغیر معناداری داشته است، به طوریکه سطح fvc و fev1 متعاقب اجرای پروتکل های کارسنج پایی و دستی در بین افراد کودک به طور معناداری از سالمند و میانسال کمتر و میانسال از سالمند بیشتر بود و مقادیر حاصلضرب دوگانه قبل از اجرای کارسنج دستی و یا پایی به ترتیب در گروه سنی کودک و سالمند نسبت به میانسال به طور غیرمعناداری بیشتر و در پس آزمون، گروه های سنی میانسال و سالمند نسبت به کودکان به طور غیر معناداری بیشتر بود. همچنین این شاخص های قلبی تنفسی با در نظر گرفتن اثرات تعاملی هر دو کارسنج در گروه-های سنی مختلف، نتایج غیر معناداری را نشان داد. به نظر می رسد که هم سن و هم نوع پروتکل تمرینی پایین تنه و بالا تنه بر روی شاخص های قلبی تنفسی اثر تعاملی دارد. به علاوه مشخص شد که اجرای پروتکل کارسنج پایی در گروه سنی کودک، fvc را افزایش و همچنین fev1 را در هر سه گروه سنی بهبود داده است اما در پروتکل کارسنج دستی تنها fev1 بود که درگروه های سنی کودک و میانسال بهبود پیدا کرده بود. علاوه بر این نتایج، همچنین مشخص گردید که اثربخشی پروتکل کارسنج پایی و دستی بر بار کار وارده بر قلب در گروه سالمند مشهودتر از گروه سنی کودک و میانسال بود.