یکی از اشکال شعر از دیرباز تاکنون شکل کوتاه آن است. این فرم که در دوره ی معاصر به یکی از گونه های شعر فارسی تبدیل شده، در سال های اخیر بیشتر موردتوجه قرار گرفته و در حال استقلال است. صرف نظر از نام هایی که پیش از دوره ی معاصر بر این شکل شعری نهاده اند، در عصر حاضر از نیما تاکنون عناوینی چون طرح، شعرک، هایکو، فرانو، آنک، شعر پیامکی و... بر نوع خاص آن اطلاق می شود؛ ولی گاه این مفاهیم خاص با مفهوم عامِ کوتاهی شعر دچار اختلاط و موجب ابهام هایی در تشخیص آن ها از یکدیگر می شود. بر این مبنا این پژوهش با معرفی خصوصیات سبکی شعر کوتاه در دوره ی معاصر، با تکیه بر دو ویژگی بارز آن ها، یعنی ایجاز و تصویرگرایی به روش تحلیل و توصیف، انواع تصویر را ازلحاظ نوع کارکرد، ساختار و سطح اندیشگی، در شکل های مختلف شعر کوتاه بررسی می کند. هدف از پژوهش حاضر آشنایی با خصوصیت های زیبایی شناسی به خصوص تصویر آفرینی در جریان های ادبی معاصر و پس ازآن شکل کوتاه هر جریان در شعر پیشگامان آن است. پژوهنده درنهایت به این نتیجه می رسد که کوتاه سرایی به شکل هدفمند و تخصصی با شعر کوتاه اتفاقی تفاوت بسیار دارد و این تفاوت در انتخاب نوع تصویر شعری تأثیر گذار است.