افزایش جمعیت ، رشد سریع علم و تکنولوژی ، نیاز به امکانات بهتر و جریانهای مهاجرت به شهرهای بزرگ و در مقابل رکود در سکونتگاههای دیگر و افزودن به روستاهای خالی از سکنه اهمیت برنامه ریزی های منطقه ای و کلان را پر رنگ می کند . از ویژگیهای انتخاب منطقه مورد مطالعه در این تحقیق اینست که متشکل از 2 شهرستان شاهرود و میامی می باشد که شهرستان شاهرود در دوره های مختلف با شهرستان طبس جزء بزرگترین شهرستانهای ایران بودند ، کلاً جنوب منطقه دشت کویر و برخلاف آن ، قسمت شمالی است که دامنه جنوبی رشته کوه البرز و در برگیرنده مراکز عمده سکونت و فعالیت است . مسئله آنجاست که چگونه روند توسعه در بازه های زمانی مختلف برای سکونتگاههای سطوح مختلف منطقه متفاوت است و علل تغییر در میزان توسعه نیز همچنین متفاوت بوده که علل اقلیمی ، ارتباطی و یا صنعتی را شامل می شود . در این تحقیق به روش توصیفی و با بیرون کشیدن داده های تاثیرگذار بر توسعه شهرها و روستاها در سطوح مختلف منطقه از دل تاریخ و همچنین تجربیات سایر شهرها (درون منطقه و یا مناطقی در کشورهای دیگر با برخی چالش های مشابه) به ارائه استراتژی هایی برای توسعه پایدار این منطقه خاص رسیدیم که هر کدام به ایجاد محور هایی از توسعه فرهنگی ، اجتماعی ، اقتصادی ، فنی یا کشاورزی منجر می شود : - ایجاد محور عرفان شرق - استراتژی صرفه به مقیاس در بهره گیری از پتانسیل های حمل و نقل - استراتژی قطبیت در صنایع تبدیلی و بهره برداری از محصولات کشاورزی - استراتژی تقسیم کار و تعاملات درون منطقه ای به جهت رسالتی که کار منطقه ای همواره در تعامل بین اهداف ملی (کلان) و محلی (جزئی) بر عهده دارد ، در انتها موانعی که برای رسیدن به این ارکان در اجزا مشاهده می شد مختصراً بیان شده است .